Adding Value and Stimulating Public Debate

In order to start a debate around some topic it is essential to pick the right title. The title should attract user attention to the full story.

Then we put together a lead that will further stimulate the readers to proceed to the full story.

The topic itself should be newsworthy and of interest for the majority of the audience so more people are interested to join the debate.

The story must include the latest development on the topic, additional details, which will make it more compelling. At the same time the story must be concise and easy to read.

After story is sent to the social networks, everyone should have an opportunity to comment. As a further impetus for the audience, it will be good to have the authors join the discussion.

გვიკურთხე, მამაო

”ჩვენ დემოკრატიულ სახელმწიფოში ვცხოვრობთ და ყველას გვაქვს გამოხატვის უფლება იმ ფორმით, რომლითაც გვინდა” - ციტატა ჩემი დემაგოგიური გამოსვლიდან.

ბოლო პერიოდია, რაც ჩვენს ქვეყანაში ღვთისმოშიში და ღრმადმორწმუნე ადამიანები მომრავლდნენ. არა, ცუდს ამაში ვერაფერს ვხედავ, მაგრამ როცა რელიგიურობა მარაზმში გადადის, იქ ვჭედავ.

ალბათ, ყველას შეგიმჩნევიათ ჯვრები მანქანებზე, ტელეფონებზე, ხატებით გამოტენილი ლენინის პორტრეტისათვის განკუთვნილი კუთხე პოლიტიკოსების კაბინეტებში, ასევე მანქანების სალონები. ადამიანები ატარებენ უამრავ რელიგიურ ატრიბუტიკას: ბეჭდებით, ფსალმუნებითა თუ სამაჯურებით არიან აღჭურვილნი, რამდენჯერაც დაინახავენ ტაძარს, იმდენჯერ იწერენ პირჯვარს და აკეთებენ მეტანიას, ასფალტს თავებს ურტყამენ, თან მალულად გამვლელებისაკენ აპარებენ თვალს: ისწავლეთ, როგორ უნდა გწამდეთო.

ჰო, ჯვრებიან მანქანაზე გამახსენდა: გუშინ ავტობუსით ვმგზავრობდი და წინ BAYERISCHE MOTOREN WERKE-ს მანქანამ ჩაგვიქროლა. უკანა მინაზე დიდი ასოებით ეწერა: ”უფალო შეგვიწყალენ!” (თავისთავად იგულისხმება, რომ ნისლსაწინააღმდეგო ფარს ზემოთ დიდი ნაკურთხი ჯვარიც ჰქონდა გაკრული).

სხვათაშორის, ხშირია საგნების კურთხევის შემთხვევები: მაგალითად, მოძღვრებს აკურთხებინებენ ტელეფონებს, მანქანებს, საათებს.. და ეს ყველაფერი სერიოზულად ხდება. ალბათ, მალე გავიგებ, რომ მამაო მრევლის რომელიმე ღრმადმორწმუნე წევრს დუბაიში ნაყიდ ნამდვილ ჯინსს უკურთხებს. მერე აბსტრაქტული რაღაცების კურთხევაზეც გადავალთ.

აი, მაგალითად, დიეტაზე დაჯდომა რომ მოგინდება, მიხვალ მამაოსთან და ექვსის მერე უჭმელობის კურთხევას სთხოვ, ასევე აიღებ კურთხევას ეშმაკის მანქანა კომპიუტერისა და გარყვნილების ბუდე - ინტერნეტის გამოყენებაზეც, კურთხევას ავიღებთ მოკლე კაბებისა და ტანგების ტარებაზე, ქვეყნიდან გასვლაზე, სამსახურის დაწყებაზე, ხელფასის აღებაზე, შემდეგ სახელფასო კარტას მივიტანთ ტაძარში და ვაკურთხებინებთ. ეკლესიიდან კი დამშვიდებულები გამოვალთ, აბა რა!. ჩვენ ხომ აწი ეშმაკი ვერ მოგვერევა.

სამწუხაროა, რომ ხალხის ეკლესიისადმი დამოკიდებულება ყოველგვარ მარაზმს სცილდება. მათ სწამთ, მაგრამ ამ რწმენას სულელური დამოკიდებულებით ამახინჯებენ. საზოგადოების არაჯანსაღ მიდრეკილებებს კი აკვირდება და რელიგიური გრძნობებით მანიპულირებს ყველა: ქალი, კაცი, ძაღლი თუ მამაძაღლი. ხალხი კი ამ დროს თავს ქვიშაში ჰყოფს, მერე რა, რომ იქ დახუთულობაა?!

მიუხედავად იმისა, რომ დემოკრატიულ და აყვავებულ სახელმწიფოში ვცხოვრობთ, მე, როგორც რიგით მოკვდავს, არ მაქვს დანარჩენების გაკრიტიკების მორალური უფლება, მაგრამ დღევანდელი საზოგადოების მდგომარეობას ერთი, სამასოიანი სიტყვა ზუსტად ასახავს.

აქედან გამომდინარე, მე უკვე აღარც ის გამიკვირდება, ერთ მშვენიერ დღეს რომელიმე მღვდელს რომ ახალგაზრდა წყვილი მიადგეს და სთხოვოს: მამაო, სექსი გვინდა და გვიკურთხეო.

რატომ ვერ გავხდებით UK?

ალბათ, ჩემი ბლოგის მკითხველებმა იცით, თუ როგორ დიდ პატივს ვცემ დიდ ბრიტანეთს ხალხის მენტალიტეტის, გაწონასწორებული პოლიტიკის, მოვლენების ყველაზე ობიექტური შეფასებისა და მედიის გამო, რომელზეც, უბრალოდ, ჭკუას ვკეტავ.

იმიტომ, რომ მილიბენდი ძალიან მომწონს როგორც არამხოლოდ, კაცი, არამედ, პოლიტიკოსიც, ბრიტანეთის წინასაარჩევნო მოვლენებში აქტიურად ვიყავი ჩართული.

მინდა შემოგთავაზოთ რამდენიმე ფოტო 2010 წლის 6 მაისის არჩევნებიდან. ასე იხდიდინენ ბრიტანელები მოქალაქეობრივ ვალს საკუთარი ქვეყნის წინაშე.

ეს ისე, ჩვენს საარჩევნო უბნებთან შედარებისათვის.
დასკვნა თქვენ გამოიტანეთ.

კონკურსი თუ SMS შოუ?

”ევროვიზია 2010”-სათვის ძალიან დიდი ხნის მანძილზე ემზადება ევროპა. კონკურსანტს თითქმის ყოველდღე ეთმობა ეროვნული პრესა, ასევე, სატელევიზიო ეთერი. სოციალურ მედიაში იქმნება ფან-გვერდები, სადაც ყველა სიახლე იდება და ა.შ.

მაგრამ, პირადად ჩემთვის ამ კონკურსის არსი გაუგებარია, რადგან მონაწილე ვოკალური მონაცემებით კი არა, ესემესებითა და ქვეყნებს შორის ურთიერთობით ფასდება.

პრინციპში, ვერც იმას ვხვდები, მომღერლები ამ კონკურსზე მოსახვედრად რატომ აკეთებენ ყველაფერს? ვითომ, დიდი გასაქანიაო, მაგრამ რასაც ბოლო ხანებში ვადევნებ თვალს, გამარჯვებულები სულაც არ იმყოფებიან ნირვანაში.

აი, მაგალითად, მე ფინური ჯგუფის - ”ლორდის” შესახებ ევროვიზიიდან გავიგე, მოვისმინე მათი სიმღერა (მახსოვს, რომ მომეწონასავით) და მერე გაქრნენ, მათი კლიპები და სიმღერები არც ერთ ევროპულ მუსიკალურ არხზე არ მომისმენია და არც ინტერნეტით. ავიღოთ დიმა ბილანი. ტიპი კრუნჩხვებში ვარდებოდა, ისე უნდოდა ამ კონკურსის მოგება. მოიგო. და რა მერე? პოპულარული ისედაც იყო, ფული ისედაც ჰქონდა და გამარჯვებით რა, გზები გაიჭრა შემოქმედებაში?

მე წლევანდელი ”ევროვიზიის” ქართულ ნაწილზე მინდა ყურადღების გამახვილება. სოფო ნიჟარაძეს პატივს ვცემ თუნდაც მარტო იმიტომ, რომ აგვისტოს ომის შემდეგ, რუსეთში აწყობილი საქმე მიატოვა და გუდანაბადი აიკრა. ამას ბევრი ვერ (არ) შეძლებდა. ასეც მოხდა.

სულ სკეპტიკოსის როლში ვარ, მაგრამ ცოტა არ იყოს, გადაჭარბებულად მეჩვენებოდა ქართველების თვითდაჯერება, რომ სოფო წელს ევროვიზიას მოიგებდა. არის რაღაცები, რამაც ძალიან გამაღიზიანა.

ვიცი, რომ უამრავი ფული დაიხარჯა სოფოს წინასაკონკურსო პერიოდზე: კაბა ”დოლჩე და გაბანამ” სპეციალურად შეუკერა, კლიპი უკრაინაში ყველაზე ძვირადღირებულმა რეჟისორმა გადაიღო, სიმღერა კი ლონდონში ჩაიწერა (არ ვიცი, ეს სპეციალური მოთხოვნაა? ყველა მანდ წერს საკონკურსო სიმღერას თუ მარტო ქართველები? ან სხვა, თუნდაც, ეროვნულ სტუდიებში, არაპროფესიონალები მუშაობენ?).

მე მიმაჩნია, რომ როცა ისეთ კონკურსში მონაწილეობ, როცა შენს ბედს, ეროვნების მიხედვით, მესიჯებით წყვეტენ, არ უნდა იყო ზედმეტად დაჯერებული გამარჯვებაში. ელემენტარულად, შეეძლოთ კაბა რომელიმე ქართველ დიზაინერს შეეკერა და არა მსოფლიოში ერთ-ერთ უძვირეს ბრენდს, კლიპიც ქართველს გადაეღო და არა უკრაინის ყველაზე ძვირადღირებულ რეჟისორს (რაღაც, ღრმა ხედვა მე კლიპში ვერ დავლანდე), ნუ, თუ მაინცდამაინც ქართველი არ გვინდოდა, შეგვეძლო უცხოელისთვის გაგვეკეთებინა, მაგრამ ისე, რომ კოლოსალური თანხა არ დაგვჯდომოდა.

ფეისბუქზე ერთ-ერთმა მეგობარმა, გამარჯვებულთან დაკავშირებულ კომენტარს, სადაც ეწერა, რომ ერთი თვის განმავლობაში გერმანული მედიის გვერდებიდან ლენას ინტერვიუები არ ჩამოსულა, მიაწერა, ”სამაგიეროდ არც დოლჩე და გაბანა ეცვა, და არც სახელმწიფო რეზერვებიდან იქნებოდა დაფინანსებული...”

კონკურსის ბოლოს რა გვიჭირავს ხელში? მეცხრე ადგილი და ჰაერში, მართლაც რომ, უაზროდ გაფანტული ფული.

და კითხვა მაქვს: როდემდე უნდა ვიყოთ ქართველები მიკვირიები?

P.S. მინდა, სოფოს მთელი გულითა და სულით ვუსურვო წარმატებები, რადგან ამას, თუნდაც მარტო პიროვნული თვისებებიდან გამომდინარე, აუცილებლად იმსახურებს.

მოგონებები გარდასულ დღეთა

1981 წლის 13 მაისი.

თასების თასის ფინალი.

”კარლცაისი” - ”დინამო” 2-1

მას შემდეგ აღვნიშნავთ ამ გამარჯვების პირველ, მეორე, მეათე, 25-ე წლისთავს.

აი, წელსაც აღვნიშნეთ - ამჟამად, 29-ე.

ეს თარიღი ყველა ქართული ტელევიზიის მთავარი თემა გახლდათ.

29 წლის წინანდელი თბილისის ”დინამო” ტრადიციულ მეტოქეს - სომხეთის ”არარატს” დაუპირისპირდა და 5-3 მოუგო.

სომხებმა, ძალიან გაგვიხარდა მაშინ დინამოს გამარჯვებაო (ისემც აგიდგათ გვერდები).

ჩვენ, ქართველები საოცარი ისტორიული მეხსიერებით გამოვირჩევით, მაგრამ მარტო წარმატებები გვახსოვს და ამით ვმანიპულირებთ. სირცხვილია უკვე.

ჰო, ალბათ, 30-ე და მეასე წლისთავსაც აღვნიშნავთ ჩვენ და ჩვენი მომავალი თაობა.

მეტი რა დაგვრჩენია, ქართულ ფეხბურთს ხომ აღარც დედა ჰყავს, არც მამა და არც შთამომავლობა, მაგრამ მერე რა, სამაგიეროდ ჩვენ ხომ 29 წლის წინ, 81-ში თასების თასი მოვიგეთ?.

”გასაკეთებელი კიდევ ბევრია”

აბა რა, გიგი..

დემოგრაფიულ პრობლემებზე ”ნაციონალებმა” თუ არა, სხვა ვინ უნდა იზრუნოს?

პოსტკრუპტუმ

მას შემდეგ, რაც ჩემი მოთმინების ფიალა ბოლომდე აივსო და პირველი წვეთიც გადმოიღვარა, გადავწყვიტე, ერთ-ერთი ყველაზე რეიტინგული გადაცემის ნაკლოვანებებზე გავამახვილო ყურადღება.

საქართველოში რომ ჟურანლისტიკა სადღაც ფეხებშია, ყველამ კარგად ვიცით, მაგრამ ხომ შეიძლება იმ რესურსით, რაც გაგვაჩნია, ჩვენს საქმეს პასუხისმგებლობით მოვეკიდოთ?

ამას ვერ ვამჩნევ "P.S."-ის შემოქმედებით ჯგუფს. მაქვს პრეტენზიები, რომელიც, ძირითადად, ტექნიკურ მხარეს ეხება:

1. მონტაჟი - ჰგავს მოყვარულის და არა პროფესიონალის გაკეთებულს. სიუჟეტები (თავის წახტომებიან-ხმებიან-ხისტ გადასვლებიანად), ძირითადად, აუწყობელი და შინაარსობრივად გაუმართავია. ერთი გუშინდელი სიუჟეტი 9 მაისს ეძღვნებოდა და სუსურუკუს მუსიკა, რომლითაც 4 წუთი გამოგვიჭედეს ყურები, ისე მაღალ ხმაზე იყო, ჟურნალისტის ხმა არ ისმოდა! ეს არ არის პირველი შემთხვევა, უკვე ეჭვი მიჩნდება, რომ მემონტაჟეც არ ჰყავთ და ჟურნალისტები თავად ამონტაჟებენ, უფრო სწორად, მონტაჟს სწავლობენ.

2. წამყვანი - დათოს ეტყობა, რომ კარგი ადამიანია, მაგრამ უსუსტესია არამხოლოდ, როგორც წამყვანი, არამედ, როგორც ჟურანლისტიც (გავიხსენებ შარშანდელ გადაცემას, სადაც თინა ხიდაშელმა ხმა არ ამოაღებინა);

3. სარეკლამო სიუჟეტები - ისე დააბრეყვებენ, რომ მაყურებელი ნერვიულობს რადგან ვერ ხვდება, "კურიერს" უყურებს თუ ტელემარკეტს. მესმის, რომ "რეკლამა უპირველეს ყოვლისა", მაგრამ გადმოცემის ხერხები ხომ არსებობს?

4. სიუჟეტები საქართველოთი გადარეული უცხოელების შესახებ - როგორ შეიძლება არ დავეთანხმო პუტინს, როცა ამბობს, რომ ქართველების მისია ტაკიმასხარობაა?! მაშინ, როდესაც უამრავი საჭირბოროტო თემაა გარშემო და შენ ამას აკეთებ, რბილად რომ ვთქვა, არაეთიკურია;

P.S. რა შუაშია და, გუშინ იყო ლევან შავაძეზე სიუჟეტი. მეორეკურსელის დონე!

5. რის ხარჯზე ქაჩავს P.S.? ჰყავთ ოპერატორები, რომლებიც კარგად გრძნობენ გამოსახულებას და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. გვარი არ ვიცი, მაგრამ ერთი, საერთაშორისო სიუჟეტებსა და პორტრეტებზე მუშაობს (როცა ლამაზი და სახასიათო კადრებია საჭირო). უძლიერესია.. :) და რამდენიმე ჟურნალისტი.

და ბოლოს: წუნიან სიუჟეტებს ვაკეთებთ, მაგრამ ვინმე ხომ უნდა ამოწმებდეს, რას უშვებს ეთერში? თუმცა, ჩვენ ხომ ქართული საზოგადოების ნაწილი ვართ ორივე: პროდუქტის მიმწოდებლებიც და მიმღებებიც.

სირობა, მაგრამ ვისი/რისი?

თემას უმნიშვნელოდ მივიჩნევ, მაგრამ ისეთი იდიოტური გამოხმაურებები მოჰყვა, ჩემი აზრი რომ არ დავაფიქსირო, არ შემიძლია.

”საიდუმლო სირობის” შესახებ პირველად ”ფეისბუქზე” შევიტყვე, ჩემს ერთ-ერთ მეგობარს ჰქონდა დაშეირებული. ზოგადად, ასეთ რაღაცებს დიდად არ ვეტანები, მაგრამ სათაური ჰქონდა დამაინტრიგებელი, რომელიც ამ ნაწარმოების ბოლო აბზაცი ყოფილა: ”ღვთისმშობელს რომ ეს წიგნი წაეკითხა, აბორტს გაიკეთებდა, მაგრამ ეს არ იქნებოდა კარგი გადაწყვეტილება” .

გუშინწინ სააგენტოში პრესრელიზი ვნახე, სადაც ციტატები იყო განხილული. მათი წაკითხვის შემდეგ გარკვეული აზრი შემექმნა წიგნზეც და ავტორზეც. საპროტესტო აქციამ და ქართველთა ნაწილის აღშფოთებულმა თუ აღფრთოვანებულმა ნაწილმაც ერთგვარი წარმოდგენა შემიქმნა აქციის მონაწილეებზეც და გიგი თევზაძეზეც.

მოდი, ავტორით დავიწყებ:

მაინც ვფიქრობ, რომ ერეკლე (თუ თორნიკე) დეისაძის კუმირი დენ ბრაუნია, შთაგონების წყარო კი - ”და ვინჩის კოდი”.

ციტატების წაკითხვისას წიგნზე გარკვეული შთაბეჭდილება შემექმნა, მაგრამ დიდად არც აღვფრთოვანებულვარ და არც საყოველთაო რისხვას მოვუცვივარ. ეკლესიით, რელიგიით, სექსით, ინცესტით თუ ამ ყველაფრით ერთად მანიპულირება რომ მომგებიანი თემაა, დეისაძის აღმოჩენა არ გახლავთ.

ეჭვი მაქვს, ავტორმა მსგავსი ნაწარმოები საზოგადოების ყურადღების მისაქცევად დაწერა (აღმოვაჩინე ამერიკა), მისი ნაწერი ჰგავს დაკომპლექსებული ადამიანისას, რომელიც საკუთარი კომპლექსების დაძლევს მათზე აქცენტების გაკეთებით ცდილობს (ფსიქოლოგების მიერ დამტკიცებულია, რომ რაშიც უჭირს, ადამიანი იმ სფეროს ირგვლივ საქმით თუ ვერა, სიტყვით ტრიალებს).

თუმცა, დეისაძემ ფიარკამპანია მშვენივრად გათვალა: გუშინდელმა და გუშინწინდელმა საპროტესტო აქციებმა კიდევ ერთხელ გვაჩვენა, რა გაუკუღმართებული ფსიქიკის ხალხი ვართ.

პირველ აქციაზე სტუდენტები რაღაცებს ითხოვდნენ. ერთ-ერთი ილიაუნიში სამლოცველოს გახსნა იყო.

კარგი რა, ხალხო!. სამლოცველოების რაოდენობა რწმენის ხარისხზე რომ აისახებოდეს, ირგვლივ ეკლესიები, სოკოებივით ყველა ორღობეში ისე მრავლდება, რომ ყველას წმინდანის შარავანდედი უნდა გვედგას თავზე (არადა, ამ დროს ”საიდუმლო სირობას” ვწერთ), მალე ისე იქნება, რომ ეკლესიას ზურგზე მოვიკიდებთ.

ჰო, მეორეს დეისაძის არსებობას აპროტესტებდნენ, მაგრამ გიგისთან რა უნდოდათ ვერ ვხვდები, ვიქნები შემწყნარებელი და ვივარაუდებ, რომ დეისაძის მამის სახლს ვერ მიაგნეს.

რაც შეეხება გიგი თევზაძეს, მორალისტებო, დაანებეთ რა თავი. ამ კაცს თავისი პირადი პრობლემებიც ეყოფა.

P.S. წიგნში ექვსი ლარის, უფრო სწორად, ხუთი ლარის და ოთხმოცი თეთრის გადახდას ნამდვილად არ ვაპირებ, მაგრამ თუ ხელში ჩამივარდება, აუცილებლად წავიკითხავ.

PP.S. ისე, დღეს მოველოდებოდი, რომ კიდევ ვიღაც გამოვიდოდა და გუშინ რომ გუშინწინდელი აქცია გააპროტესტეს, იმას გააპროტესტებდა და, საერთოდ, გუშინდელი აქციის შემდეგ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, თუ რა შეუმდგარი საზოგადოება ვართ.

"ხერხი სჯობია ღონესა", ვლადიმეროვიჩ!

ალბათ, ყველამ იცით ის ამბავი, ჩვენმა მოჭიდავეებმა ვენაში რომ ევროპის ჩემპიონატზე გაიმარჯვეს, პუტინი საქართველოს ჰიმნს ფეხზე რომ წამოუდგა და ბლა ბლა..

მთელი ერთი კვირა ქართული მასმედია, სრული შემადგენლობით, ამ კადრებსა და ინფორმაციას წაღმა-უკუღმა ატრიალებდა.

ისაო, პუტინი მომზადებული იყო რუსების გამარჯვებისთვისო, რუსის 150 პატარა ვანიჩკა ჩაუყვანია ვენაშიო და უცებ დედა რაღაცვუქენით, ჩვენ მოვიგეთო, ვოვამაც, სხვა ვეღარაფერი რომ ვერ მოიფიქრა, ფეხზე წამოგვიდგაო.

უხ, რა მაგრები ვართ ეს ქართველები, თქვენი ჭირიმეთ, თქვენ გენაცვალეთო!.

და ასე იწმენდდნენ თვალზე მომდგარ ცრემლს გულაჩუყებული მედიასაშუალებები.

საინფორმაციოების ყურება-ყურებაში ქართველების ნაწილსაც აუწყლიანდა მაყვალივით შავი თვალები: პუტინი მთლად ცუდი კაცი არ ყოფილა, ხედავ, როგორი პატივი გვცა, ამხელა ქვეყნის პრემიერი ფეხზე წამოუდგა ჩვენი ქვეყნის ჰიმნსა და მოჭიდავეებსო.

ეგ კი არა, გუშინ მთავრობის ჯამბაზს ჰყავდა მოჭიდავეები მოწვეულები და სიამაყისაგან გულზე მჯიღების რტყმა მიდიოდა: თურმე, გუჯეჯიანი რომ მისალმებია ქართველების ტრიბუნას, პუტინიც იქვე მჯდარა და ხელი აუწევია დასაქნევად. მერე თავზე გადაისვაო (ფიჰიჰიჰიჰი), მთელი დარბაზი, სტუმრები და მტავრობის ჯამბაზიც კი ქირქილ-ხორხოცებდა სიამაყისგან გაჯგიმული..

ვაიმე, აი, მეც სიცილისაგან ვიხევი, ეს რა ვუქენით პუტინს, აი, ღირსია, ხომ მივაჩმორეთ არა?


P.S. ჰხედამ, ვლადიმეროვიჩ, კასპში, თევზაობის გარდა, ამ პოსტის სათაურში მოხსენიებული ანდაზა რომ გესწავლა, ქართველებთან ის დედამოხნული ომი კი აღარ დაგჭირდებოდა. 

შენს PR კამპანიაზე რეაქციით თუ ვიმსჯელებთ, არც ახლაა გვიან! 

მიეცით

...მათ ხმა.

საქართველოში ხარისხიანი რეკლამის კეთება ისევე არ იციან, როგორც სხვა დანარჩენი, იმიჯისათვის მნიშვნელოვანი კომპონენტების.

ეს აზრი მით უფრო განმიმტკიცდა, რაც თვითმმართველობის არჩევნებისათვის პოლიტიკური პარტიების მომზადბული კლიპები ვნახე: ახლა დაატრიალა ”პირველმა”:

1. ”ეროვნული საბჭოს” საარჩევნო რეკლამა. რეკლამა ძველი ეროვნული საბჭოს ქება-დიდებითა და მეტანიებით იწყება და მთავრდება, მის ბოლოს კი, ნოღა, ძიძიგური და კობა ერთად ჩნდებიან საქართველოს დროშის ქვეშ. მე ხმის უფლება არ მაქვს, მაგრამ სადაც ნოღაიდელი გამოჩნდება, იმ პარტიას რომ ხმას არ მივცემ, ორი აზრი არ არსებობს და, ვფიქრობ, მსგავსი განწყობაა მოსახლეობის უმეტეს ნაწილში. ნოღა მაინც დაემალათ, რამე რომ ყოფილიყო, კობასა და ზვიადს კიდევ აიტანს ადამიანი;

2. რა თქმა უნდა, ღვთაებრივი კლიპი აქვთ ”ქრისტიან-დემოკრატებს”. უფრო მეტიც!. ოლიმპიური. სადაც ზევსის როლს გიორგი თარგამაძე, ჰერასას - ინგა გრიგოლია, წვრილ წვრილი ღმერთებისას კი დანარჩენები თამაშობენ. კლიპმა ჩემი ჯგუფელის ”ოქროვანქმნილნი” გამახსენა, რომელიც ამ პარტიის ახალგაზრდულ ფრთას ეხებოდა (აქვე მინდა გითხრათ, რომ თვალყური ადევნეთ ზაზა გაბუნიას, ტიპი მიზანმიმართული დემაგოგია და, ეჭვი მაქვს, შემდეგი მოწვევის პარლამენტში კენჭსაც იყრის). მათი მთავარი მესიჯია:
გაზი 10 თეთრი:
დენი 5 თეთრი;
წყალი უფასო.

წყალი გასაგებია (თუმცა, მთლად ბოლომდე ვერ), მაგრამ გაზი და დენის თვითღირებულება 30 და 9 თეთრია. სამი ვარიანტი მაქვს:
ა) ხალხს ან უნიჭოდ ატყუებენ;
ბ) ”ქრისტიან-დემოკრატების” ზევსი თავისი ჯიბიდან გადაიხდის დანარჩენ საფასურს;
გ) ”ქრისტიან-დემოკრატებმა” საქართველოში გაზის უზარმაზარი საბადო აღმოაჩინეს და ჯერ მალავენ.

3. გოგი თოფაძის სარეკლამო კლიპის ნახვისას ერთადერთი ეპითეტი დამებადა: ანტირეკლამა. ვისაც არ გინახავთ, წარმოიდგინეთ ღამე განათებული თბილისი, ლაღიძის ”თბილისო”, მოკლედ, ამაღლებულ განწყობაზე ხარ. ამ დროს ჩნდება გოგი თოფაძე და ამბობს: ”ცოდო არ არის, ასეთი ლამაზი ქალაქი და ხალხი გააქციო”. თქვენთან ბოდიში, მაგრამ, გოგი, ვინ გაანათა თბილისი?

4. და ბოლოს, ყველაზე იდიოტური რეკლამა: დიდი ხანი არ არის რაც ინტერნეტში კოტიკო თოლორაიას სიმღერა გამოჩნდა სათაურით: ჩვენი ხმა ვის? გიგის.. სიმღერა სახალისოა და გათვლილია თინეიჯერებზე, მაგრამ დამწერს (ალბათ, ისევ გოგა ხაჩიძეს) დაავიწყდა, რომ თინეიჯერების უმეტესობა არჩევნებში არ მონაწილეობს, 18 წლის ახალგაზრდას კი მუსიკალური გემოვნება საგრძნობლად აქვს დახვეწილი. მიუხედავად იმისა, რომ ”ნაციონალურ მოძრაობას” საკუთარი კანდიდატურა ჯერ არ წაუყენებია, კლიპი მოგვიწოდებს, მივცეთ გიგის ხმა.

ეპილოგის მაგივრად: წავალ ახლა მე, მსოფლიო გონთან ამ რეკლამებზე ვიმსჯელებ.

გზა მდინარის გავლით

”გმირთა მოედანზე” მიმდინარე სამშენებლო სამუშაოებს რომ ზოოპარკი და მზიური ეწირება, დიდი ხანია ცნობილია. ამ ფაქტზე უამრავი მოსაზრება გამოითქვა, თუმცა, ალიაქოთი მალევე მიწყნარდა.

თუმცა, ამჟამად სულ სხვა რამეზე ვაპირებ თქვენი ყურადღების შეჩერებას. ბოლო პერიოდია, რაც ვარაზისხევზე თითქმის ყოველდღე მიწევს ასვლა და იქიდან ვაკვირდებოდი მდინარე ”ვერეზე” მიმდინარე სამუშაოებს: ჯერ გადაღობეს, ახლა კი, ბეტონის დასხმა დაიწყეს და მასზე ”გმირთა მოედანისა” და თამარაშვილის შემაერთებელი მაგისტრალი გაივლის. 

ერთი მოკრძალებული კითხვა თუ შენიშვნა მაქვს: ის რკინა, რომლითაც მდინარეს მზე დაუბრმავეს, რამდენხანს გაძლებს? და ზედ მაგისტრალის გავლის შემთხვევაში რამე იაღლიში რომ მოხდეს ორი, სამი, ხუთი წლის შემდეგ, რას ფიქრობენ ამაზე (თუ, საერთოდ, ფიქრობენ), ყველაფერი ხომ თავიდან გასაკეთებელი გახდება?

ვინ იქნება შემდეგი?

2010 წლის 10 აპრილს, მოსკოვის დროით 10:56 წუთზე, სმოლენსკის სამხედრო აეროდრომიდან რამდენიმე ასეული მეტრის დაშორებით, რუსული წარმოების თვითმფრინავი - TU-154  ჩამოვარდა. მასში პოლონეთის მთავრობის ელიტა იჯდა. მათ შორის, პრეზიდენტი ლეხ კაჩინსკი მეუღლესთან ერთად.

მას მონაწილეობა უნდა მიეღო სმოლენსკის მახლობლად, კატინის ტყეში მეორე მსოფლიო ომის დროს საბჭოთა უშიშროების მიერ ათასობით პოლონელის დახოცვიდან 70 წლისთავისადმი მიძღვნილ ცერემონიალში.

თვითმფრინავში მყოფი 94 მგზავრიდან არავინ გადარჩენილა. ტრაგედიიდან რამდენიმე წუთში, საგამოძიებო კომისიას სათავეში ვლადიმერ პუტინი ჩაუდგა. პოლონელები ამ საქმეს თავადაც გამოიძიბენ. მომხდარიდან რამდენიმე საათში სმოლენსკს პოლონეთის პრიკურატურიდან საგამოძიებო ჯგუფი ესტუმრა.

მსოფლიოსა და საზოგადოების ერთ ნაწილს გაუჩნდა აზრი, რომ ეს ტრაგედია სულაც არ ყოფილა შემთხვევითობა, გამოსარიცხი არაფერია, თუმცა მინდა ყურადღება იმ ეჭვებსა და გარემოებებზე გავამახვილო, რომლებიც ამ ტრაგედიას უსწრებდა წინ.

ცნობილი ხდება, რომ კატანის ღონისძიებაზე ლეხ კაჩინსკის მთავარი როლი უნდა შეესრულებინა, რასაც რუსეთის მთავრობა კატეგორიულად ეწინააღმდეგებოდა. თუმცა, პრეზიდენტმა თავისი მაინც გაიტანა და სმოლენსკში გაფრინდა.

რუსული საგამოძიებო ჯგუფის განცხადებით, ავიაკატასტროფა მფრინავის შეცდომის ბრალი იყო, მან კარგად არ იცოდა რუსული, რის გამოც ვერ გაიგო, რას ეუბნებოდა დისპეჩერი. პოლონური მხარე საპირისპიროს ამტკიცებს. მათი თქმით, მფრინავი თავისუფლად ფლობდა რუსულ და ინგლისურ ენებს, გარდა ამისა, სმოლენსკის სამხედრო აეროდრომსა და მის შემოგარენს ძალიან კარგად იცნობდა.

თვითმფრინავმა დაჯდომა სამჯერ სცადა, მესამე ცდა საბედისწერო აღმოჩნდა. არ გამორიცხავენ, რომ ნისლის დროს დაჯდომა პრეზიდენტის მოთხოვნა იყო. ცნობილია, რომ 2008 წლის აგვისტოს მოვლენების დროს, მას თბილისის აეროპორტში სურდა დაფრენა, უსაფრთხოების მიზნით კი მფრინავმა ბაქოში დაჯდომა გადაწყვიტა, ამის შემდეგ კაჩინსკიმ ის სამსახურიდან გაათავისუფლა. 

საეჭვო გარემოება კიდევ ერთია: შავი ყუთის აღმოჩენიდან რამდენიმე წუთში, სმოლენსკში პუტინი ჩავიდა.

წინაპირობა კი ისეთია, რომ პოლონური და რუსული საგამოძიებო ჯგუფები სხვადასხვა შედეგებს დადებენ.

ჩემთვის დღემდე გაუგებარია, რატომ უნდა ემგზავრა ევროპული ქვეყნის პრეზიდენტს სამი ათეული წლის წინ ვადაგასული Tu-თი? რატომ არ გამოიყო პრემიერის მიერ ბოინგის საყიდელი თანხა? ნუთუ პოლონეთი ისეთი ღარიბია, რომ სახელმწიფოს ერთი ბოინგის საფასური მნიშვნელოვან ვალად დააწვებოდა? და მაინც, ეს ყველაფერი ხომ არ ემსახურებოდა იმას, რომ კაჩინსკის სმოლენსკში გამგზავრებაში ხელი შეშლოდა?

კითხვები ძალიან ბევრია, პასუხები - ცოტა. იმედია, როდესმე აუცილებლად აეხდება ფარდა ამ ტრაგედიას.

საქართველოში პოლონეთის პრეზიდენტის ტრაგედია ძალიან განიცადეს. ვინ იყო ჩვენთვის კაჩინსკი?
მეგობარი ქვეყნის პრეზიდენტი, რომელიც თავისი შესაძლებლობების მაქსიმუმს აკეთებდა საქართველოს დასახმარებლად. 

რას ნიშნავს მისი დაღუპვა?
ევროპაში ყველაზე დიდი მხარდამჭერის დაკარგვას, რაც ჩვენს მდგომარეობაში კარგს არაფერს ნიშნავს.

და კიდევ: ხომ არ ვიწროვდება წრე საქართველოს გარშემო?

უკრაინის საპრეზიდენტო არჩევნებში პრორუსულმა ძალამ გაიმარჯვა და ვხედავთ, თუ როგორ უბრუნდება ნამდვილი ევროპული ქვეყანა რუსეთს; ბიშკეთში სახელმწიფო გადატრიალება მოხდა, უკრაინის მსგავსად, ყირგიზეთშიც პრორუსული ძალა მოვიდა. ლეხ კაჩინსკი და პოლონეთის მთელი პროდასავლურად განწყობილი პოლიტიკური ელიტა ავიაკატასტროფას ემსხვერპლა. 10 კვირაში ცნობილი გახდება ამ ქვეყნის ახალი მმართველი ძალის ვინაობა. 

ამ ყველაფერს თუ ლოგიკით მივყვებით, შემდეგი საქართველოს ჯერია. ბოლოს ბალტიისპირეთსაც მიუკაკუნებენ.

კიდევ ერთი საინტერესო დეტალი: მცირე ხნის წინ პოლონეთში ბუნებრივი აირის უზარმაზარი მარაგი აღმოაჩინეს. იმდენად დიდი, რომ მთელი ევროპისათვის საკმარისი იქნება. ეს ისე, ინფორმაცია განსჯისათვის.

საეჭვო გარემოებების გათვალისწინებით, საკუთარ მოსაზრებას გამოვთქვამ და ვიტყვი, რომ ისევე, როგორც საზოგადოების უდიდეს ნაწილს, 10 აპრილის პოლონური ტრაგედია შემთხვევითობა არ მგონია, მაგრამ თუ ვცდებით, მაშინ რუსეთს ძალიან გაუმართლა.

რაც არ უნდა იყოს, წარსული წარსულია, მას ჩვენ ვერ შევცვლით, თუმცა რიგი მოვლენის შემდეგ ბუნებრივად ჩნდება კითხვა: ვინ იქნება შემდეგი?!

ფანტაზია და მარჯვე ხელები არა?

არ შემიძლია, მოსკოვში დღეს დატრიალებულ ამბებზე ჩემი აზრი არ გამოვთქვა. ეს ყველაფერი ძალიან ჰგავს ჩეჩნეთის ომის წინ მოსკოვში დატრიალებულ ამბებს (კორპუსების ცნობილ ტერაქტებს ვგულისხმობ). სცენარი, დაახლოებით ჰგავდა დღევანდელს. მიუხედავად იმისა, რომ ოფიციალური განცხადებები ჯერ არ გაკეთებულა, ვფიქრობ, ორმოცი მოსკოველის სისხლის კვალს კრემლი საქართველოშიც დაინახავს.

ოფიციალურად, ტერაქტები ჩეჩნურ დაჯგუფებას აჰკიდეს, თუმცა ქართველების დასადანაშაულებლად ნიადაგი უკვე მომზადებულია.

ჯერ კიდევ, რამდენიმე თვის წინ, (მართლა) დუმის დეპუტატები აქტიურად საუბრობდნენ იმაზე, რომ ქართული სპეცსამსახურები ჩეჩნების ტერორისტულ დაჯგუფებას წვრთნიდნენ. როგორც მახსოვს, ეს არ იყო ერთჯერადი ინფორმაცია.

მოვლენებს თუ ამ კუთხიდან შევხედავთ, ადვილი შესაძლებელია, ტერორიზმისთვის ხელშეწყობა ქართულ მხარესც დაბრალდეს. რა მოხდება მაშინ, როდესაც ტერორიზმის წინაამდეგ თავდადებით მებრძოლი რუსეთი მთავარ მტერს კავკასიაში აღმოაჩენს, ძნელი მისახვედრი არაა.

ისედაც, ამ ბოლო პერიოდში, რუსეთისთვის მთელი კავკასია პრობლემად იქცა. მისი მოგვარება კი მხოლოდ კონტროლით შეუძლია. თუ როგორ დაამყარა კონტროლი ჩეჩნეთში, ვფიქრობ, შეხსენებას არ საჭიროებს. ამ შემთხვევაში,ჩემი აზრით, მთავარი მაინც ჩრდილოკავკასია იქნება, მაგრამ თუ პუტინის არაჯანსაღ მიდრეკილებას გავიხსენებთ სააკაშვილის მიმართ, სიტუაციიდან გამოძვრომის შანსი ნაკლები გვაქვს.

თუ საქმე დადგმულ სცენართან გვაქვს, მაშინ ცოტა არ იყოს, გაკვირვებული ვარ: ნუთუ თვით ვოვაჩკა პუტინს არ აღმოაჩნდა მეტი ფანტაზია, ამჯერად მაინც რომ მეტი მრავალფეროვნება და დრამატიზმი შეეტანა საკუთარი ქვეყნის მოქალაქეების სიკვდილში?



აი, ესაა აბდაუბდა, მაგრამ მაინც ჩემი კომენტარი.

პასუხი დაუნისაგან

ამ ულამაზესი არსების ვინაობას არ შეგახსენებთ, რადგან რუსული ესტრადა დღესაც ისეთივე პოპულარულია ჩვენს ქვეყანაში, როგორც ეს აფხაზეთის მოვლენებამდე ან, თუნდაც, აგვისტოს ომამდე იყო. 

უბრალოდ, მინდა შევეხო ინტერვიუს, რომელმაც არცთუ დადებითი ემოციები გამოიწვია ჩემში. 

მეც ადამიანი ვარ და, ძალიან კარგად ვიცი, როგორ არის მისი ტვინი მოწყობილი. იშვიათია გამონაკლისი, რომელსაც შეუძლია იდეის გამო მატერიალურ კეთილდღეობაზე უარის თქმა. ეს სოფო ნიჟარაძემ მოახერხა, რის გამოც მას უდიდეს პატივს ვცემ. თუმცა, ქართველებს არც იმაზე გამოუთქვამთ დიდი პრეტენზია, თუ რატომ დარჩა უამრავი ქართველი რუსეთში სამოღვაწეოდ. ალბათ, ინდივიდუალურია ამა თუ იმ საგნისადმი დამოკიდებულება, რადგან პირადად მე, მომხდარის შემდეგ ერთ წუთსაც ვერ გავჩერდებოდი რუსეთში.

არავის გაულანძღავს თოფურია იმის გამო, რომ საქართველოში არ დაბრუნდა, თუმცა მისი ტონი უფრო და უფრო აგრესიული ხდება. ზემოთმოყვანილ ინტერვიუში კარგად ჩანს, თუ როგორ მუშაობს რუსული მედიასივრცე (თუმცა, მე იმის ილუზია ნაკლებად მაქვს, რომ ქეთას რაღაცების მიხვედრა თავისი პატარა ტვინითაც შეუძლია). 

ინტერვიუს მიხედვით ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ ქეთა ადამიანებად მხოლოდ იმ ქართველებს მიიჩნევს, რომლებმაც ”სწორი” გადაწყვეტილება - რუსეთის მოქალაქეობა მიიღეს, დანარჩენი საქართველო კი დებილსა და დაუნ ადამიანებს უკავიათ. აქვე განმარტავს, რომ დებილები და დაუნები ყველა კი არა, მხოლოდ ისინი არიან, ვინც არასწორად მიიჩნევს ქართველის მიერ რუსეთის მოქალაქეობის მიღებას (დასკვნის გამოტანა თავად შეგიძლიათ, თუ რამდენი ქართველი შედის ქეთას მიუკარებელთა კასტაში), თათარაშვილის მაგალითზე, თოფურიას სრცხვენია, რომ ჩვენს ქვეყანაში ადამიანებს ”უსაფუძვლოდ” აბრალებენ რაღაცებს. არადა, თათარაშვილი სულ რაღაც, ფაქტზე დაიჭირეს, გარდა ამისა, მისი ბინა ნარკოტიკით იყო გატენილი. 

საქართველოში დებილები და დაუნები ცხოვრობენ, აბა, დებილისა და დაუნის გარდა ვინ გააკეთებდა მოდელირებულ ”ქრონიკას?”

ქეთა მხოლოდ მაშინ გვესტუმრება საქართველოში, როცა კონცერტით დაპატიჟებენ, როცა ათასობით ქართველი შეავსებს პაიჭაძესა თუ სპორტის სასახლეს (იქნებ, ლოკომოტივსაც?), იმღერებენ მის სიმღერებს, და ხმებს ჩაიხლეჩავენ ქეთა-ქეთას ყვირლში. მანამდე კი, ქეთას უმაღლესი განათლების მიღების არც დრო აქვს და არც სურვილი. მართალიც არის! რა საჭიროა განათლება, ტვინში შესული ზედმეტი ინფორმაცია ხომ იძულებულს გხდის, ჭამისა და გამრავლების გარდა, სხვა, არამატერიალურ თემებზეც იფიქრო!

თუმცა, ტრაგედია ქეთა თოფურია კი არა, ისაა, რომ არამარტო მას, არამედ, რუსეთში მცხოვრებ ქართველ მომღერლებს პოპულარიზაციას უწევენ. არა, ნამდვილად არ ვარ წინააღმდეგი, მათ შემოქმედებით წინსვლაზე დაიწეროს (ჩემი რუსოფობიის მიუხედავად), მაგრამ მაპატიეთ, მაგრამ სულ არ მაინტერესებს არც ქეთას ახალი შეყვარებული, არც ძველი, არც პირველი. არ მაინტერესებს, რა ზომა ფეხსაცმელს ხმარობს, დაიგრძელა თმა თუ გადაიხოტრა, მკერდზე გაიკეთა მორიგი ტატუ თუ უკანალზე, არ მაინტერესებს, როგორ იღებენ ახალ კლიპს, სადაც რუსის ვანია ქეთას ეზასავება, არ მაინტერესებს, როცა ამ კოცნაზე ამახვილებენ ყურადღებას და ჭკუიდან გადავდივარ, როცა ძვირფას საეთერო დროსა და ჟურნალების გარეკანებს უთმობენ. 

წაიკითხავს ახლა რომელიმე ჟურნალისტი ამ პოსტს და მეტყვის, იმაზე ვწერ, რაც საზოგადოებას აინტერესებსო, მაგრამ ტრაგედია ისაა, რომ ქართველმა ჟურნალისტებმა ისიც არ იციან, რომ საზოგადოებას იმ პროდუქტზე აქვს მოთხოვნილება, რასაც აწვდი.

და ბოლოს, ქეთა კითხვას სვამს, ნუთუ მეც მოღალატე ვარო? მოღალატე არა, მაგრამ კარგად დამუშავებული იდიოტი კი ხარ, ჩემი ქეთა, იდიოტი, რომელსაც ”დებილი და დაუნი” ქართველები, ზედაც კი არასოდეს შეაფურთხებენ.

P.S. ვიცავ ცენზურას, შეგიძლიათ, სიტყვა ”იდიოტის” ადგილას, ნებისმიერი თქვენთვის სასურველი სიტყვა ჩასვათ.

ნინელი ჭანკვეტაძე მოერევა თუ გურანდა გაბუნია?

სიმართლე რომ გითხრათ, აგერ უკვე მეორე დღეა ვფიქრობ, ამ ამბის მოსმენის შემდეგ ვიცინო, ვიტირო თუ ყურადღება არ მივაქციო, მაგრამ რომ არ დავწერო, არ შემიძლია.

გახსოვთ ნინელი ჭანკვეტაძე?.

არა, კუკარაჩას ინგა არა, არც ძალიან ლამაზი ქალი. მე იმაზე გეუბნებით, ბინა რომ ჩამოართვეს და მთავრობის გადადგომის მოთხოვნით დღე და ღამე ქუჩაში რომ იდგა. მერე ის კი არა, უკეთესი ბინა მისცეს, მაგრამ მაინც ქუჩაში იდგა და აღარც სახლში მიდიოდა, აღარც - თეატრში.

გურანდა გაბუნიაც ხომ გახსოვთ? თქვენი არ ვიცი, მაგრამ გურანდა რომ სიტყვის სათქმელად პირს აღებს, მის მაგივრად მრცხვენია, რადგან ვიცი, რომ გაუგონარი სისულელე უნდა თქვას.

ორი დღის წინ, თქვენი მონა მორჩილი, ტელევიზორს უყურებდა და, უცებ გადის სიუჟეტი: ნინელი ჭანკვეტაძე გურანდა გაბუნიას საქველმოქმედო ფონდის თანამშრომლებს ძარცვაში ადანაშაულებს!.

როგორც აღმოჩნდა, გურანდას და ნინელის ცალ-ცალკე საქველმოქმედო ფონდები ჰქონიათ. ფანტაზია ბევრზე ვერ გასწვდათ, ფონდებს ”მომავლის სახლი” (ნინელი) და ”იმედის სახლი” (გურანდა) დაარქვეს. როგორც ფონდების წარმომადგენლები აცხადებდნენ, მათ უამრავი საქველმოქმედო აქცია აქვთ ჩატარებული, თუმცა ისეთ ჩასაფრებულსა და ინფორმაციაზე მობილიზებულ ადამიანს, როგორიც მე ვარ, სიკეთის გამოვლინების ამ უამრავ ნიმუშზე არაფერი გაუგია.

როგორც გავარკვიე, კონკრეტულ შემთხვევაში აგრესორი გურანდას ფონდი ყოფილა, რომელმაც, ნინელის თქმით, მისი ფონდის კლიტის ოკუპირება მოახდინა, რის შემდეგაც ფონდი გაძარცვული დახვდათ. სატელეფონო საუბარში ნინელი ძუ მგელს ჰგავდა, გურანდამ კი ტირილი დაიწყო:

- როგორ შეიძლება იმ ფულზე დავა, რომელიც პატარა, მიუსაფარ, ობოლ, ფუმფულა და საყვარელი უპატრონო ბავშვებისთვის არის განკუთვნილი?!

საბოლოო ჯამში აღმოჩნდა, რომ დაფინანსებები ვერ გაიყვეს, ნინელიმ სარჩელი შეიტანა, ამის შემდეგ მისი ფონდი დაირბა და ახლა გურანდას ედავება. ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ ადრე ორივე გუნდი ერთ ფონდში იყო, მერე უთანხმოება მოუვიდათ (ალბათ, ფული ვერ გაიყვეს) და ორ ნაწილად გაიხლიჩნენ. ახლა ისეთი ამბავი აქვთ, დედა შვილს არ აიყვანს და ნინელი აპატიებს გურანდას?

დასასრულ, მინდა ჩემი ეჭვნარევი ფიქრები გაგიზიაროთ: დაპირისპირება რომ პატიოსნად მიდიოდეს, მაინც რთული იქნება გამარჯვებულის გამოვლენა.

წარმოდგინეთ, გურანდა ასაკით დედად შეეფერება ნინელის. ქართველებმა კი უფროსის პატივისცემა იციან. ამ ლოგიკით გურანდა მოიგებს, მაგრამ ძველი თაობა გამუდმებით ნერვიულობს იმაზე, რომ ახალი თაობა უზრდელია. შესაბამისად, ნინელიც თუ უზრდელია, გურანდას ჭაღარას პატივს არ სცემს. მეტიც, ფეხქვეშ გათელავს.

მაგრამ, ბრძოლა სუფთა და სპეტაკი 1121-შიც კი არ ყოფილა (ყველამ კარგად ვიცით, რაც დავითმა იეშმაკა) და ახლა იქნება? როგორც ამბობენ, საერთო ფონდის გახლეჩვის შემდეგ ნინელიმ გადასძალა და ოთარ მეღვინეთუხუცესი მის ბანაკში აღმოჩნდა. წარმოიდგინეთ, რომ სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლაა. სამ ვარიანტს გთავაზობთ:

1. მეღვინეთუხუცესი ნინელიმ მძევლად აიყვანა და გურანდაზე ასეთი იაფფასიანი მეთოდით ახდენს გავლენას (ეგ მდაბიო);

2. გურანდას ქმარი მტრის ბანაკში ჯაშუშად ჰყავს შეგზავნილი და ამ დროს ნინელის ჰგონია, რომ ოთარი მისი ტყვეა, სინამდვილეში კი მისი ციხე ანდაზასავით ტყდება შიგნიდან.

3. ოთარ მეღვინეთუხუცესი საკუთარი წესებით თამაშობს, ორივეს თავს აჩვენებს, რომ მათი თანამოაზრეა, სინამდვილეში კი, ერთსაც ღუპავს და მეორესაც, რადგან მათ უბედურებაზე საკუთარი ბედნიერების აგებას აპირებს, ნანგრევებზე კი ახალი - ”რწმენის ფონდის” გახსნას.

ჩვენს წინ სამი მოსაზრებაა, თუმცა, ლოგიკა ვერ წყვეტს, თუ რომელი გაიმარჯვებს ”ვარსკვლავთა ომში”, გურანდა მოერევა თუ ნინელი? რადგან, პირველ შემთხვევაში უპირატესობა, უდავოდ, ნინელის მხარესაა, მეორე შემთხვევაში ასევე ულაპარაკოა გურანდას მოგება, თან დიდი ანგარიშით. აი, მესამე შემთხვევაში კი, ცოტა არ იყოს, ვიბნევი, რადგან საბრძოლო მოედანი აგათა კრისტის დეტექტივებს ჰგავს (რომ არ გგონია, ის რომ აღმოჩნდება მამაძაღლი).
ჰოდა, თქვენი აზრიც მაინტერესებთ, ცოტა ხანს შეეშვით ძველ მსჯელობას იმის თაობაზე, ბრიუს ლი მოერევა თუ ჩაკ ნორისი და შემოთავაზებულ ვარიანტს დაუთმეთ დრო. ანუ, როგორ ფიქრობთ, ნინელი ჭანკვეტაძე მოერევა თუ გურანდა გაბუნია?

საქართველო - ციხის ზონა?

დღეს დილით ცნობილი გახდა, რომ აწ დახურული გუანტანამოს ციხის პატიმრები საქართველოში ჩამოიყვანეს. მათი რაოდენობა ჯერ მხოლოდ სამია, თუმცა, ნუ ავჩქარდებით, 2012-მდე მთელი ორი გრძელი წელიწადი გვიდევს წინ.

გუანტანამოს პატიმრების საქართველოში ექსტრადირების თაობაზე, რამდენიმე წელია, აქტიურად საუბრობენ. მას შემდეგ კი, რაც ობამამ აღნიშნული ციხის დახურვის შესახებ ბრძანებულებას მოაწერა ხელი, პატიმრების გადანაწილების საკითხი დადგა. როგორც ცნობილია, მათ მიღებაზე თანხმობა, ევროპის ექვსმა ქვეყანამ: დიდმა ბრიტანეთმა, საფრანგეთმა, იტალიამ, ესპანეთმა პორტუგალიამ და შვეიცარიამ განაცხადა. რა თქმა უნდა, საქართველო მოვლენებს არ ჩამორჩენილა: ქართველებმა შტატების მთავრობისგან სამი პატიმარი გამოითხოვეს.

ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ, როცა გუანტანამოს ბინადრების ჩვენს ქვეყანაში ჩამოყვანაზე დაიწყო საუბარი, მოსახლეობაში არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება გაჩნდა,. ბუნებრივია, პირველი შიში იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მათგანი არც კი იყო ინფორმირებული, თუ რა კატეგორიის დამნაშავეები იხდიდნენ სასჯელს ამ საპატიმროში. 

2010 წლის 23 მარტს, დილით, საქართველოს სამი გუანტამოელი ტუსაღი ესტუმრა. ვიზიტის ხანგრძლიობა, ჯერჯერობით, მათ ვინაობასავით უცნობია, თუმცა შსს-ს ანალიტიკური დეპარტამენტის ხელმძღვანელმა - შოთა უტიაშვილმა დაგვამშვიდა: ეს ადამიანები ჩვენი ქვეყნისთვის საფრთხეს არ წარმოადგენენ, ვინაიდან, რამდენიმეწლიანი პატიმრობის მიუხედავად, ბრალეულობა არ დაუმტკიცდათო. და ყველაზე მთავარი: ისინი არ განთავსდებიან საპატიმროებში, არამედ, თავისუფლად იქნებიან, რამდენიმეწლიანი აქ ცხოვრების შემდეგ კი, სურვილის შემთხვევაში, ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეობის მიღების შანსიც ექნებათ.

ინფორმაციის მიღების შემდეგ, ერთი კითხვა გამიჩნდა: კი მაგრამ, თავისუფლად თუ უნდა იარონ ჩვენს ქვეყანაში, რაღა პატიმრები არიან? თუ პატიმრები არიან, რატომ ჩამოჰყავთ საქართველოში არათავისუფალი სტატუსით? და, საერთოდ, აქ რომ გზავნიან, ამერიკის ტერიტორიაზე ვერ ეტევიან თუ რა ხდება? 

თუ გუანტანამოს ციხის ისტორიას გადავავლებთ თვალს, აღმოვაჩენთ, რომ ციხე 2002 წელს გაიხსნა. მასში ტერორისტები იყვნენ თავმოყრილნი, ყველაზე საშინელი დამნაშავეები კი საიდუმლო საკნებში ჰყავდათ, სადაც მათი ფიზიკური ”დამუშავება” მიდიოდა. საიდუმლო საკნების არსებობა ჯორჯ ბუშმა 2006 წელს აღიარა.

ცნობილია, რომ გუანტანამოს ციხის პატიმრობის პატივი მხოლოდ იმ დამნაშავეებს ჰქონდათ, რომლებიც ჩამოთვლილთაგან ერთ პუნქტს მაინც აკმაყოფილებდნენ:

1. უნდა ყოფილიყვნენ სამხედრო თვალსაზრისით ყველაზე მძიმე დამნაშავენი, რომლებიც პირდაპირ უქმნიან საფრთხეს შეერთებული შტატების უსაფრთხოებას;

2. მათ მიღებაზე მშობლიური ქვეყნები უარს უნდა აცხადებდნენ;

3. სამშობლოში დაბრუნების შემთხვევაში, მათი ლიკვიდაცია გარდაუვალი იქნებოდა.

პირველი პუნქტი გასაგებია, მაგრამ დანარჩენი ორი - გაუგებარი. მათი მიხედვით, ადამიანი ლტოლვილის სტატუსს უფრო იმსახურებს, ვიდრე პატიმრისას. 

რაც შეეხება თვალსაზრისს, რომელიც დავით დარჩიაშვილმა გამოთქვა, რომ თურმე, ამით საქართველომ თავისი პარტნიორობის სიმყარე დაუმტკიცა შტატებს, ვერ დავეთანხმები. ჩვენმა ქვეყანამ თავისი სანდოობა მაშინ დაამტკიცა, როცა ერაყში ჯარი გაგზავნა (რაც, ჩემი აზრით, ძალიან ღირსეული ნაბიჯი იყო) და პატიმრების გამოთხოვა, ვფიქრობ, ერთობ მეტიჩრული ნაბიჯი გახლდათ.

საქართველოში ექატრადირებული გუანტამოელების შესახებ ინფორმაცია არ ვრცელდება. მათზე მხოლოდ ისაა ცნობილი, რომ ახლოაღმოსავლეთიდან არიან და, თავის დროზე, ტერაქტების ორგანიზებისათვის ხელშეწყობის ბრალდებით იქნენ დაკავებულნი, თუმცა ბრალეულობა არ დაუმტკიცდათ.

რა თქმა უნდა, ვიცი, როგორ ქვეყანაშიც ვცხოვრობ, როგორი ქვეყანა მიყვარს, მაგრამ ამ ორ დღეში განვითარებული მოვლენების შემდეგ პირველად გავიგე, რომ ეს ქვეყანა არაოფიციალურად, ციხის ზონაც ყოფილა.

რატომ ღირსების მატჩი?

საქართველო-რუსეთის სარაგბო ნაკრებების შეხვედრამდე სულ რაღაც 17 საათი რჩება. მატჩს მოუთმენლად ველოდებით როგორც საქართველოში მყოფი, ასევე თურქეთში წასული გულშემატკივრები. ჩვენი მოლოდინი შემდეგით გამოიხატება: ნორმალურად არ გვძინავს, აჟიტირებულები ვართ და გვინდა, ხვალინდელი დღე გათენდეს, რომ რუსებს კუდით ქვა ვასროლინოთ. 

საქართველოსა და რუსეთის რაგბისტებს შორის შეხვედრათა რაოდენობა 17 მატჩს ითვლის. აქედან ერთი წავაგეთ (1993 წელს), ერთი ფრე დავამთავრეთ, დანარჩენი კი პირწმინდად მოვიგეთ. ლოგიკურად, ხვალინდელი შეხვედრის ანგარიში ძნელი მისახვედრი არ უნდა იყოს, მაგრამ..

მაგრამ რუსების ნაკრების მწვრთნელმა მართალი თქვა: რაგბი არ არის პოლიტიკა. მართალია, თითოეულ ჩვენგანს ჩვენი ანგარიშები გვაქვს ამ ქვეყანასთან: ზოგისთვის მზე ჩრდილოეთიდან ამოდის, ზოგს კი ამას სიკვდილი ურჩევნია,ზოგს ორ დღეში დაავიწყდა უახლოესი წარსული, ზოგს სულაც ფეხებზე ჰკიდია, თუმცა ყველამ ვიცით, რომ ხვალ ჩვეულებრივი მატჩი არ იქნება. არ იქნება იმიტომ, რომ რუსეთთან ვთამაშობთ, იმიტომ, რომ რუსეთთან ნებისმიერი შეხვედრა (არამხოლოდ სპორტის ამ სახეობაში), დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში არასოდეს ყოფილა ჩვეულებრივი მოვლენა. ჩვენ მოედანზე ყოველთვის მტერს ვეთამაშებით და იმას, რაც მოედანს გარეთ არ შეგვიძლია, მოედანზე ვაკეთებთ.

ამ ერთი კვირის მანძილზე მთავარი საინფორმაციო გამოშვებების მთავარი ბლოკებიდან არ მოხსნილა მაყურებლის მზადება. 6 000-მდე გულშემატკივარი მიემგზავრება ტრაპზონს მხოლოდ იმისათვის, რომ ქართველი სპორტსმენების საშუალებით აუსრულოს მტრებს ყველაზე სანუკვარი ოცნება, რაც მტრის დედას უკავშირდება. მზადდება ლუდის ბარები, მონტაჟდება დიდი ეკრანები, მთელი საქართველო აჟიტირებულია, ხვალ ხომ რუსის დედებთან დაკავშირებულ ოცნებას ვისრულებთ?

არ დავმალავ და გეტყვით, რომ ამ მატჩის გადამკიდეს, ბოლო ერთი თვეა, ნორმალურად არ მიძინია. ერთი სული მქონდა (და მაქვს), როდის მოვიდოდა 20 მარტი. დღევანდელი საინფორმაციო გადაცემების ყურებისას, როდესაც მორაგბეების განცხადებები მოვისმინე უდიდეს პასუხისმგებლობაზე, მოვისმინე შემადგენლობები, დავინახე მათი (ცოტა არ იყოს) დაბნეული სახეები,  სერიოზულად დავფიქრდი: კი მაგრამ, ხვალ რომ წავაგოთ, მერე?

აი, ყველაზე ცუდი რამ, რაც შეიძლება მერე მოხდეს. იმის გაფიქრებაც კი მზარავს, რა შეიძლება დატრიალდეს. არ მინდა ჩემთვის ყველაზე საამაყო ადამიანებს, რომლებიც მთელს გულსა და სულს დებენ ამ საქმეში ჩვენი ქვეყნის წარმოსაჩენად, ვიღაცებმა რუსის დედებთან დაკავშირებული ოცნებები შემოუბრუნონ. 

არ მესმის, რატომ განაწყობს ტელევიზია მარტო ერთადერთი შედეგისათვის გულშემატკივარს, რის მიღწევას ცდილობს ამით? საქართველო-რუსეთის მატჩი უნდა იყოს ჩვეულებრივი მატჩი და არა PR კამპანია. სამწუხაროა, მაგრამ ზოგჯერ ის ავიწყდებათ, რომ დიდი პოლიტიკური საკითხების გადასაწყვეტად რაგბიში მოგება წინ ვერ გვწევს, ვერც პრობლემებს გვიგვარებს. 

არ შეიძლება სპორტსმენის ფსიქოლოგიურ წნეხში მოქცევა. სწორედ ასეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, როდესაც (ტკბილი მოგონებების აღმძვრელ) "ქრონიკაში" ილო ზედგენიძისა და ლაბაძის პირდაპირი ჩართვა მოვისმინე. მათ ეს არ სჭირდებათ. ისედაც გადასარევად იციან, რომ რუსეთთან მატჩი არ არის მხოლოდ მატჩი. 

და ბოლოს, მინდა, გამარჯვება ვუსურვო ჩვენს საამაყო ნაკრებს, ნაკრებს - რომელიც დიდი ხანია გასცდა უბრალოდ ნაკრების სახელწოდებას და თითოეული ჩვენგანისათვის გამარჯვების სიმბოლოდ იქცა.

ნაადრევი საპირველაპრილო ხუმრობა

2010 წლის 13 მარტი.
20:00.პირველ აპრილამდე მთელი 19 დღე.

 "ტელეიმედის" ეთერში გასული ნახევარსაათიანი საინფორმაციო გამოშვების გამო, საქართველო მომენტალურად მოიცვა პანიკამ. 

სააკაშვილი მოკლეს, რუსის ჯარი დედაქალაქისაკენ მოემართება; დღეიდან საქართველო იმპერიის შემადგენელ ნაწილად მოიაზრება..

გასაკვირი არ არის, რომ ქვეყანა შოკში ჩავარდნილიყო; თუმცა, სულ ტყუილად. შემზარავი საინფრომაციო გამოშვება თურმე ექსპერიმენტს ემსახურებოდა.

ვერ ვიტყვით, რომ სიუჟეტი გაუფრთხილებლად გავიდა, "სპეციალური რეპორტაჟის" დასაწყისში ჟურნალისტმა განაცხადა, რომ მაყურებელი შესაძლო მომავლის "ქრონიკას" იხილავდა, თუმცა იმიტაციაზე მინიშნება არ ყოფილა მაყურებელთა იმ ნაწილისათვის, რომელმაც შუა საინფორმაციოს დროს გადართო. ელემენტარულად, შეიძლებოდა მორბენალი სტრიქონი გაეშვათ, ამხელა პანიკა რომ არ ყოფილიყო. 

დაახლოებით, ვხვდები, რა შეიძლებოდა სდომებოდათ იმედის ჟურნალისტებს. სურდათ, რომ მოსახლეობისათვის ეჩვენებინათ მოვლენების შესაძლო განვითარება, მაგრამ მათი ნამოქმედარი ყოველგვარ ეთიკას სცილდება. ამ ფაქტმა კიდევ ერთხელ გვაჩვენა, თუ რა პრიმიტიულ დონეზეა განვითარებული ჩვენს ქვეყანაში ჟურნალისტიკა. ნუთუ ვერ იფიქრეს, თუ რა შედეგების მოტანა შეეძო მათ გამოხტომას? სხვათაშორის, "იმედის" ნაადრევ საპირველაპრილო ხუმრობას ქალბატონი შეეწირა, სასწრაფო დახმარების გამოძახებებმა კი ყველა დროის რეკორდი მოხსნა.

ვფიქრობ, რომ იდეაში, გადაცემა რუსეთუმე ოპოზიციოენერების ჩასაძირად იყო გამიზნული, თუმცა პირიქით გამოუვიდათ. ქალბატონმა ბურჯანაძემ გუშინვე დაასწრო ყველას: ის პირველი იყო, ვინც "იმედის" საქციელი გააპროტესტა. რაც ყველაზე მიუღებელი და მტკივნეულია ჩემთვის, ხალხი თავს უქნევდა.. 

სწორედ ამ აქციაზე იყო "ნტვ-ს" ჟურნალისტის ცემის ფაქტი, მანამდე კი  ქალბატონი, რომელმაც მას შემდეგი სახის ინტერვიუ მისცა: "ნაროდ პროწივ სააკაშვილი"..

მადლობა "იმედს", იმისათვის, რომ გამოგვაფხიზლა, იმისათვის, რომ შემოგვილაწუნა, იმისათვის, რომ გაგვახსენა (პირადად მე, არც არაფერი დამვიწყებია), მერე რა, რომ მსხვერპლი იყო, მიღებული ეფექტისთვის მსხვერპლიც ხომ ხანდახან საჭიროა?! 

თუმცა ის დაგვავიწყდა, რომ მსხვერპლი ომში გაცილებით დიდია, იმდენად დიდი, რომ მშვიდობიანობის დროს ვიღაცების გასართობად, ქულების დასაწერად, გათვლილის მაგივრად გაუთვლელი შედეგის მისაღებად, ამგვარი საქციელის ჩადენა, ეთიკურად რომ ვთქვათ ამორალურია.

თუმცა, ქართველი ჟურნალისტების 90%-ს ამდენი არ ესმის. არც არის საჭირო. ჩვენ ხომ 2008 წლის აგვისტოს ომი მოვიგეთ და რუსეთს კუდით ქვა ვასროლინეთ როგორც სამხედრო, ასევე ინფორმაციული თვალსაზრისითაც!

სამეფო კარის ინტრიგები

დიდი ბრიტანეთი კონსერვატორული ქვეყანაა, სადაც ტრადიციებით ცხოვრობენ, ყველა თავის საქმეს აკეთებს და შედეგს მთელი მსოფლიო ხედავს. დედამიწაზე არავის ჰყავს უფრო ცნობილი სამეფო კარი, ვიდრე ბრიტანეთს. სწორედ ესაა მიზეზი იმისა, რომ ფიქტიური მონარქიული მმართველობა ზოგიერთისათვის მისაბაძი მაგალითია.

ბრიტანეთის მოსახლეობის უმეტესობამ არც კი იცის, რომ დედამიწაზე მათზე უფრო ღირსეული და დიდი ტრადიციების მქონე ქვეყანა არსებობს, რომლის მკვიდრთა საკმაოდ დიდი ნაწილი არა აწმყოთი ან მომავლით, არამედ - წარსულით ცხოვრობს. ამ ქვეყნის ცისფერსისხლიანები ერთ სექტაში გაერთიანებულან და მონარქიის აღდგენა დაუსახავთ ცხოვრების ამოცანად. მათი მსჯელობა იმდენად სერიოზულია, რომ ხშირად ვფიქრობ, ღმერთი მათი დაბადებისას საუკუნეებში ხომ არ შეცდა.

ქართულ თავადაზნაურობაში იმდენად დიდია მათი გვარის კუთვნილი მიწების დბრუნების სურვილი, სამეფო კარზე მოღვაწეობა და ბალ-მასკარადები, რომ რომდენიმეწლიანი მძიმე შრომის შედეგად, 2009 წლის 8 თებერვალს, სამების საკათედრო ტაძარში ორი სხვადასხვა შტოს ბაგრატიონის  - დავითისა და ანა გრუზინსკის ჯვრისწერა შედგა. ცერემონიალს სხვადასხვა ქვეყნების სამეგო კარის წარმომადგენლებიც ესწრებოდნენ, დედოფლის კაბზე ესპანელებმა იზრუნეს, გრანდიოზულ ქორწილზე კი - ქართველმა ბიზნესმენებმა.

ჩვენი ცისფერსისხლიანები ცერემონიალს თვალზე ცრემლმომდგარნი ადევნებდნენ თვალს და ღმერთს მადლობას სწირავდნენ იმისათვის, რომ მათმა განწირულმა სულისკვეთებამ ცუდად არ ჩაიარა. თუმცა, ვაგლახ, რომ ზეიმი ნაადრევი აღმოჩნდა: მეფე-დედოფალმა ერთად მთელი თვეც ვერ გაძლო. მიზეზი ტრადიციული სამკუთხედიც აღმოჩნდა. თავადაზნაურებისათვის მეტად შეურაცხმყოფელი იყო ის ფაქტი, რომ მეფემ დედოფალი გლეხის ქალზე გაცვალა.

ქართველი თავადების მცდელობა სრული კრახით დასრულდა. არათუ წმინდა სისხლის პრინცი, სამეფო ოჯახიც კი არ შერჩათ ხელთ. შეიძლება დავითისათვის მცირეოდენი ცუღლუტობა კიდეც ეპატიებინათ (მეფეებს ხომ შეშვენით მსგავსი გართობა), მას რომ დიდგვაროვანთან გაება რომანი. მაგრამ გლეხის ქალი მეტისმეტი აღმოჩნდა. გულგატეხილმა თავადებმა დავითი მკაცრად დასაჯეს: მას სამუდამოდ შეაქციეს ზურგი და ახალი, ასე თუ ისე, სუფთასისხლიანი ბაგრატიონის ძებნას შეუდგნენ.

გამოხდა ერთი წელი. და აი, სამეფო ტახტს კიდევ ერთი პრეტენდენტი გამოუჩნდა! 26 წლის ირაკლი ბაგრატიონმა მოკრძალებით, მაგრამ მაინც გამოთქვა თავისი სურვილი. ახალგამოჩეკილი პრინცი, უნივერსიტეტის დასრულების შემდეგ, ფესვებსმ დაუბრუნდა. ის თერჯოლის რაიონის სოფელ ღვინკითში ცხოვრობს და როგორც ამბობს, მეფობაზე სულაც არ ფიქრობს. მისი აზრით, ეს ხალხის გადასაწყვეტია, თუმცა ამატებს, რომ იმერეთის მეფის - სოლომონ I-ის პირდაპირი შთამომავალია (მისი წინაპარი სოლომონის ძმა - ბაგრატი ყოფილა).

აღნიშნულმა ინფორმაციამ სრულიად შეძრა და ააფორიაქა სრულიად მონარქისტული საქართველო. ისტორიკოსები ბაგრატიონთა გენიალოგიურ შტოებში ჩაძვრნენ და მალე დასკვნებიც გამოიტანეს. მათი ნაწილი ამტკიცებს, რომ ვიღაცის ბოროტ ხელს ბაგრატიონთა ამ შტოს მიჩქმალვა და განადგურება სურდა, ნაწილის აზრით, ირაკლი ბაგრატიონის პრეტენზიები ტახტზე ზედმეტია, რადგან ბაგრატი სოლომონის მამის უკანონო შვილიაო. თავადაზნაურებს კი ხელთ აქვთ დოკუმენტი, რომლის მიხედვითაც, ყველა დიდგვაროვანი საქართველოს სამეფო ტახტის კანონიერ მემკვიდრედ და ბატონ-პატრონად ნუგზარ ბაგრატიონს - ყოფილი დედოფლის მამას აცხადებს.

ტახტისთვის ბრძოლა გრძელდება. მიზნის მისაღწევად პრეტენდენტებს დავით ბაგრატიონზე რთული გზის გავლა მოუწევთ, რადგან როგორც სამეფო კლუბის ხელმძღვანელმა - გიორგი ბურჯანაძემ განაცხადა, დიდგვაროვნები მეორე ასეთ შეცდომას აღარ დაუშვებენ. ცნობილი გახდა, რომ თავადაზნაურთა საბჭო გაფაციცებით ეძებს ესპანეთში მცხოვრებ დავითის ბიძაშვილს -იოანე ხუან ბაგრატიონს - ამჯერად უკვე გამეფების მიზნით. ის, რაც ცისფერსისხლიანებმა ვერ შეძლეს, ”რუსთავი 2”-მა მოახერხა. მისი წარმომადგენლები ავხორცი მეფის ბიძაშვილს ესპანეთში დაუკავშირდნენ და ინტერვიუც ჩაწერეს.

ბაგრატიონობის მიუხედავად, საუბრის დასაწყისში იოანე ხუანი ერთობ მოკრძალებული გვეჩვენა. ხუანის მტკიცებით, მისი გამეფება შეუძლებელია, რადგან ის ბაგრატიონთა უმცროსი ძმის შვილია და, შესაბამისად, ტახტზე უუფლებო. მაგრამ აქვე დასძინა, რომ თუ ქართველ ერს სამეფო ტახტზე ხუანის ხილვა სურს, ამისათვის დავით ბაგრატიონის წერილობითი დასტურია საჭირო. მაგრამ ესეც შეუძლებელი აღმოჩნდა, რადგან წლების წინ ხუანსა და დავითს კონფლიქტი მოსვლიათ და ახლა დავითი საქართველოს მეფობაზე თანხმობას უმალ სპარსეთის შაჰის შთამომავალთ მისცემს, ვიდრე საკუთარ ბიძაშვილსო, - ამბობენ საქმეში ჩახედულნი.

თავად მეფე (ახლა უკვე მხოლოდ) ქართველთა, კონკურენტების გამოჩენის თაობაზე კომენტარს აარ აკეთებს. დავით ბაგრატიონი საგურამოში, თავის რეზიდენციაში ატარებს ცივ მარტს და ახლოს არ იკარებს ცნობისმოყვარე ჟურნალისტებს.

მრავალი პრეტენდენტის მიუხედავად, თავადაზნაურთა საბჭო კვლავ ღრმა და მჭმუნვარე ფიქრებს უპყრია. ვინ უნდა იყოს მომავალი მეფე, იქნება კი ის ღირსეული მმართველი ბედკრული საქართველოსი? 

თავადაზნაურთა მსგავსად, მეც შავბნელ, თუმცა აბსოლუტურად საპირისპირო ფიქრებს მივცემივარ: საქართველოს სამეფო ტახტი თუ აღსდგა, თავადაზნაურებმა კი ტიტულები, დიდება, მიწები და უფლებები დაიბრუნეს, მე - საცოდავსა და უბადრუკ გლეხს რა მეშველება? ცოდვა გამხელილი სჯობს და, სულაც არ მხიბლავს ამილახვრების ყმობის პერსპექტივა.

დიდი ჟურნალისტიკიდან დიდ პოლიტიკაში

გუშინ ცნობილი გახდა, რომ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებზე საკრებულოს თავმჯდომარის სავარძლის დასაკავებლად "ქრისტიან-დემოკრატების" სიით ყოფილი ჟურნალისტი, ამჟამად ლონდონელი სტუდენტი - ინგა გრიგოლია იყრის კენჭს. როგორც გიორგი თარგამაძემ გაუმხილა "კურიერის" ჟურნალისტს, გრიგოლია არჩევნებზე მათი პარტიის პირველ ნომრად იქნება წარმოდგენილი. "ქრსისტიან-დემოკრატები" ზუსტ პასუხს ლონდონიდან, გვიან ღამით ელოდებიან, თუმცა ვფიქრობ, დიდი მკითხაობა არ სჭირდება გამოგზავნილი უსტარის შინაარსს.

ჰო, გრიგოლია პოლიტიკაში მიდის. ლევან ვეფხვაძის აზრის, ინგასნაირი ნიჭიერი ადამიანები ქართულ პოლიტიკას ნამდვილად აკლია (რაშიც, რბილად რომ ვთქვა, ვერ დავეთანხმები). აბა რა! ინგამ ხომ ჟურნალისტიკაში ბოლომდე დახარჯა თავისი ნიჭი და გენია. ამის დასტურად არცთუ ძალიან მოგვიწევს თავში მოთავსებული ნაცრისგერი ნივთიერების დაძაბვა. დამოუკიდებელი საქართველოს სატელევიზიო სივრცეს ხომ თითქმის არსებობის დღიდანვე ახსოვს ახალაზრდა, სპეციფიკური ხმის მქონე ჟურნალისტი.

ქართული საზოგადოების აზრით, განათლებისა და გონებრივი განვითარების უმაღლესი საფეხურის განმსაზღვრელს - მარკესს უთქვამს: "გაივლის კიდევ ორიოდე წელი და..."
ასევე გაიარა გრიგოლიას ეთერში გამოჩენიდან ორიოდე წელმა და "რუსთავი 2"-დან "პირველზე" ვიხილეთ, "პირველიდან" - "რუსთავი 2"-ზე, "რუსთავი 2"-დან "იმედზე", "იმედიდან" - "რუსთავი 2"-ზე, "რუსთავი 2"-დან "პირველზე", "პირველიდან" ლონდონში, ხოლო ლონდონიდან არც მეტი, არც ნაკელბი, დიდ ქართულ პოლიტიკაში.

როგორი იყო ინგა გრიგოლია ჟურნალისტიკაში? თავად ყვითელი პრესის სხვადასხვა წარმომადგენლებთან სიამაყით აცხადებდა, რომ გადაცემებს უხურავდნენ. ბევრისთვის გრიგოლია იმის მისაბაძი მაგალითია, თუ როგორი უნდა იყოს ჟურნალისტი XXI საუკუნეში, ვბევრისთვის კი იმის, თუ როგორი არ უნდა იყოს ჟურნალისტი არამხოლოდ XXI საუკუნეში, არამედ, საერთოდ!

პირადად ჩემთვის ცოტა გაუგებარია ჟურნალისტი, რომელიც რესპოდენტს აზერს კი არა, წინადადებას არ ამტავრებინებს, აქტიურად იქნევს ხელებს, ლაპარაკობს იმაზე, რაც, რბილად რომ ვთქვათ, არ ესმის და შეუძლებელია მისი პოზიციის გაგება ამა თუ იმ თემასთან დაკავშირებით. არა, განა იმიტომ, რომ პროფესიონალია, უბრალოდ, პოზიცია არ აქვს (მითი იმის თაობაზე, რომ ჟურნალისტმა არ უნდა გამოხატოს თავისი პოზიცია, ისეთივე აბსურდია, როგორიც მე ვარ ჩინეთის იმპერატორი). თუ ამ უკანასკნელში შემედავებით, მე მის ჟურნალისტურ კარიერას მოგიყვანთ მაგალითად, ქართულ ტელესივრცეში ხომ "I სტერეოს", "music box"-ისა და "მაესტროს" გარდა არ დარჩენილა არხი, გრიგოლიას რომ არ დაემშვენებინა?!

გრიგოლია ისეთი სიხშირით დახტოდა არხიდან არხე, ისე ხშირად იცავდა კბილებით დღეს ერთს, მეორე დღეს კი მის საწინააღმდეგოს, რომ ცოტა არ იყოს, შემზარა.

შემზარა "ქრისტიან-დემოკრატების" მოსაწვევმაც. არ მესმის როგორი შეიძლება იყოს პოლიტიკოსი ინგა გრიგოლია, რომელსაც პოზიცია არ აქვს, თუმცა არამგონია, მისთვის რთული დასაცველი აღმოჩნდეს იდეები, რომლებსაც არ იზიარებს. იქნებ - არც ესმის.

სხვა თუ არაფერი, ლონდონიდან გრიგოლია განათლებული დაგვიბრუნდება. არ ვიცი დამთხვევაა თუ არა, მაგრამ ცნობილი ქართველი ჟურნალისტი ბენდუქიძესთან განცდილი ცნობილი კრხის შემდეგ წავიდა ცოდნის დედაქალაქში. სხვათაშორის, ჩემი ძვირფასო ოპონენტებო, აღნიშნული ეთერის დროს კარგად გამოჩნდა გრიგოლია - როგორც ჟურნალისტი.

ახლა? ახლა გრიგოლია განათლებული ქალია. ის ხომ ლონდონში სწავლობდა? ბენდუქიძეს, ალბათ, უნდა ეშინოდეს, ლონდონში ნასწავლი ოპონენტი ხომ მას პირწმინდად გაანადგურებს! ხოლო თუ ბენდუ ისევ მოსთხოვს მდინარეების კალაპოტის გაყიდვის დამადასტურებელ დოკუმენტს, ინგა კვლავ ეტყვის: ასე ამბობენო და აქვე დააყოლებს: ბატონო კახა, ნუთუ ჩემს სიტყვებში ეჭვი გეპარებათ, მე ხომ ლონდონში ვსწავლობდიო! აი, ასე განაიარაღებს მრისხანე მეტოქეს.

  პირადად მე, ეჭვი მეპარება მის გამარჯვებაში, მაგრამ მგონი, ვიმსახურებთ კიდეც გრიგოლიასნაირ საკრებულოს თავმჯდომარეს, საქართველოში ხომ საუკეთესო ჟურნალისტების გზა პირდაპირი რეისით მიდის პოლიტიკაში!

საქართველო - მედიატორი

2010 წლის 1 მარტს ლარსის სასაზღვრო-გამშვები პუნქტი გაიხსნა. ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც საზღვრის გახსნის საკითხი განიხილებოდა, მოსახლეობისა და პოლიტიკური სპექტრის აზრი ორად გაიყო: ნაწილი მომხრე იყო გზის გახსნის, ნაწილი - წინააღმდეგი. მომხრეები საკუუთარ პოზიციას სტეფანწმინდის მოსახლეობის ეკონომიკური მდგომარეობით ამტკიცებდნენ. მოგეხსენებათ, საქართველოს ამ რეგიონის მაცხოვრებლებს მატერიალურად ძალიან უჭირთ. მოწინააღმდეგეებს კი სხვა, გაცილებით გლობალური არგუმენტები ჰქონდათ, რომლებსაც ქვემოთ აუცილებლად შევეხებით.

გაჩნდა თუ არა მოსაზრება ლარსის გახსნის თაობაზე, ჩრდილოეთ ოსეთის წარმომადგენლები გააქტიურდნენ. ამას ადასტურებს ”კვირის პალიტრის” მიერ გამოქვეყნებული წერილი, სადაც აღწერილია, თუ როგორ ინაწილებენ ჩრდილოეთ კავკასიაში მცხოვრები სომხები და რუსები ყაზბეგის ტერიტორიას.  ნამდვილად არ ვიცი, სარწმუნოა თუ არა ეს წყარო, მაგრამ ის ზუსტად ვიცი, რომ საზღვარზე ჩვენი მესაზღვრეების გამოჩენა, პროვოკაციებისათვის უფრო მეტ მოტივაციას იძლევა. 

ლარსის გახსნაში ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ გზა სომხეთისა და რუსეთისათვისაა, ქართულ ტვირთს არ შეუძლია საზღვრის გადაკვეთა. საქართველო ამ ტრანზიქციით ეკონომიკურ სარგებელს არ იღებს, ხელისუფლება კი არ მალავს, რომ ლარსის სასაზღვრო-გამშვები პუნქტი სომხეთის თხოვნით გაიხსნა. ამ გზით კი, ადვილი შესაძლებელია, ჩვენი მეზობელი სომხეთი იარაღით მომარაგდეს, მიუხედავად საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრის -გრიგოლ ვაშაძის განცხადებისა, რომ ლარსზე ერთ ტყვიასაც არ გადმოატანინებენ. 

ადეკვატური იყო აზერბაიჯანის პოზიციაც, ცოტა არ იყოს, უხერხულია გზის გახსნა იმ ქვეყნისათვის, რომელიც შენი მეგობრის მტერია. თუმცა, უკვე იმაშიც არ ვართ დარწმუნებული, აზერბაიჯანი მტერია თუ მეგობარი, რადგან 2008 წლის აგვისტოს მოვლენების დროს, ის იყო თითქმის ერთადერთი ქვეყანა, რომელის პრეზიდენტს არც დახმარება და არც სიტყვიერი თანაგრძნობა არ გამოუხატავს, რამდენიმე დღეში კი რუსეთის პრეზიდენტს შეხვდა. აზერბაიჯანის არამყარმა პოზიციამ კი დაგვარწმუნა, რომ კრიტიკულ მომენტში მისი იმედი არ უნდა გვქონდეს, თუმცა მტრად წამოკიდებაც არამგონია, კარგი იყოს, რადგან როგორც აზერბაიჯანის თავდაცვის მინისტრმა აღნიშნა, ყარაბაღში შეიარაღებული კონფლიქტის განახლების შემთხვევაში მისი ქვეყანა სათანადო ზომებს მიიღებს საქართველოს წინააღმდეგ. 

პირადად მე, არ მჯერა მოსაზრების, რომ საქართველომ მეგობარ სომხეთს გაუწოდა დახმარების ხელი. რადგან ამ ნაბიჯის გადადგმამდე კარგად უნდა გვეფიქრა, ვინ უფრო მეტად იყო და არის ჩვენი მეგობარი: აზერბაიჯანი, რომელთანაც საკმაოდ კარგი ეკონომიკურ-პოლიტიკური ურთიერთობა გვქონდა და გვაქვს (ჯერჯერობით), თუ სომხეთი, რომელიც მუდამ ჩასაფრებულია, რათა ზურგში დანა ჩაგცეს. 

თავი რომ დავანებოთ იმას, რომ ჩვენ შესაძლოა ძალიან ცუდი როლი აღმოგვაჩნდეს აზერბაიჯანულ-სომხურ ურთიერთობაში, ლარისის საბაჟო-გამშვები პუნქტის საშუალებით შეიარაღების შესაძლო გადატანა ჩვენთვისაც შეიძლება სავალალო აღმოჩნდეს. ღმერთმა დაგვიფაროს, მაგრამ რუსეთის მხრიდან აგრესიის შესაძლო გამეორების შემთხვევაში, რთული წარმოსადგენი არაა, რომ სომხეთმა სამხრეთიდან გახსნას მეორე ფრონტი, რისი მაგალითიც გასული საუკუნის ოციან წლებში გვაქვს. 

თუმცა, უამრავი მოსაზრების, ვარაუდის, მსჯელობისა თუ კამათის მიუხედავად, ლარსის სასაზღვრო პუნქტი ოთხწლიანი პაუზის შემდეგ აღდგა. თუ რა შედეგების მომტანი შეიძლება იყოს ეს ფაქტი ჩვენი ქვეყნისათვის, უახლოეს მომავალში გახდება ცნობილი

კასტინგი გრძელდება!

როგორც ბარათაშვილი იტყოდა:
”და გზა უვალი, შენგან თელილი
მერანო ჩემო, მაინც დარჩება!”

ჩვენს შემთხვევაში მერანი ნოღაიდელია, ფინიშამდე მისასვლელად კი, მისგან თელილ გზაზე, მალულად თუ ცხადად, ქართულმა ოპოზციურმა სპექტრმა მარათონი მოაწყო. არავინ იცის, ჩაწყობით თუ ბედის ირონიით, რიგში პირველი ნინო ბურჯანაძე აღმოჩნდა. არ ვიცი, დაბნევით მოუვიდა თუ მოულოდნელი სიხარულისაგან, მაგრამ მისი ჩრდილოეთში გამგზავრებისა და, მით უმეტეს, ვლადიმერ ვლადიმეროვიჩთან შეხვედრის შესახებ, მის პარტიაში არაფერი იცოდნენ. ამ დროს კი, ქალბატონი ნინო, კოლეგის მსგავსად,  რუსეთის პრემიერს ავსებდა მადლობებით - ალბათ, 2008 წლის აგვისტში მის მიერ გამოჩენილი ესოდენ დიდი გულისხმიერების გამო.

თბილისში ამ ფაქტს არაერთგვაროვანი გამოხმაურება მოჰყვა. ნაწილი უარყოფითი, ნაწილი - დადებითი. ამ უკანასკნელთ აუგს ვერ ეტყვი. თუ მილიონების მქონე ბურჯანაძე და ნოღაიდელი მამა-მწყალობელთან მიდიან მოლაპარაკებაზე, რომელსაც გარიგების სუნი უფრო ასდის, ღარიბებს რა გაემტყუნებათ? ჰოდა, ჩვენც ნუ გავამტყუნებთ კონსერვატორების პლეადას ბატონი ზვიად ძიძიგურის თამადობით, რომელმაც მომავალიში მისი პარტიის თანამშრომლობა არ გამორიცხა რუსეთის მმართველ პარტიასთან. 

ძიძიგური მართალია. შიმშილი - აი, არგუმენტი, რომელსაც ვერაფერს დაუპირისპირებ. ვის ახსოვს სამშობლო, როცა გშია? შეედავები და ბატონი ზვიადი ნიკო ლორთქიფანიძის ”ტრაგედია უგმიროთ”-ს მოგიყვანთ მაგალითად.

შიმშილი ბატონებო, შიმშილი და ნოსტალგია. აი, მიზეზი, საბაბი, რომელთან შედავებაც შეუძლებელია. რომელიც გონებას აბნელებს, სულს გაგაყიდინებს და არსებობას დაგავიწყებს. 

სწორედ შიმშილი და ნოსტალგია გახდა მიზეზი ქართული ინტელიგენციის მიერ  გასული წლის გაზაფხულზე დედა-რუსეთის პრეზიდენტისადმი გაგზავნილი უსტარი, სადაც ქართველებისათვის ესოდენ ორგანული - ვაზელინის ფრქვევა პირველივე სტრიქონიდან იწყებოდა: ღრმადპატივცემულო დიმიტრი ანატოლევიჩ!

დიახ! ჩვენს ინტელიგენციას შია, ჩვენს ინტელიგენციას უყვარს და ენატრება ჩინ-მენდლები, ენატრებათ მოსკოვში გულაობა 37 მანეთად, ენატრებათ რუსის ქერა, ლოთი მდედრები და ამ ყველაფრის დაბრუნებას წერილით ცდილობენ, ცდილობენ, გული გაულხონ ყოვლისშემძლე ბატონს, მადლობა გადაუხადონ 2008 წლის აგვისტოსათვის. დიახ, მშობელს ხომ ყოველთვის ეკუთვნის ურჩი შვილის დასჯა, ღრმადპატივცემულო დიმიტრი ანატოლევიჩ?

მშიერს ვერ შეეწინააღმდეგები, მშიერს გონება აქვს დაბნელებული. როგორ გავამტყუნოთ ყორღანაშვილები, ციციშვილები, ბარათაშვილები და სხვა თავადები, როცა შიმშილით კუჭდაპატარავებულები ჩვენი ქვეყნის მტრებს ადგებოდნენ დასახმარებლად? დრო გავიდა, შეიცვალა. თავადაზნაურობა ბურჟუაზიამ შეცვალა, ბუჟუაზია - სოციალიზმმა, სოციალიზმი - კაპიტალიზმმა და ახლა უკვე სხვა სახელის მქონე მამა-მარჩენალს მდაბიო წარმოშობის ყორღანაშვილები, ციციშვილები და ბარათაშვილები მიადგნენ. მიზეზი? მიზეზი იგივეა, რაც ხუთასი, ათასი თუ ათას ხუთასი წლის წინ იყო. როგორც აღმოჩნდა, ძალაუფლებისა და სკამის სიყვარული შიმშილზე ნაკლებად როდი აბრმავებს, აყრუებს და ამუნჯებს ადამიანს?!

უკრაინაში მოპოვებული გამარჯვებით წათამამებული რუსეთი უარესი თუ არა, უკეთესი სცენარისათვის არც ჩვენს ქვეყანაში ამზადებს ნიადაგს. მით უმეტეს, რომ კარგად იციან ქართველების მენტალიტეტი და ის, რომ ამ ქვეყანაში უმრავლესობას ერთი სული აქვს, როდის ჩაუვარდება მუხლებში პატრონსა და მეუფეს. თუმცა, დარწმუნებული ვარ,  ”ერთხელ თელილი გზის” გასავლელად ამხელა კონკურენციას კრემლში არ ელოდნენ.

დიახ, კასტინგი გრძელდება, ბატონებო! იმას, თუ ვინ იქნება ჩვენი ფიურერი, აუცილებლად გავიგებთ - როდესმე.

ცოტა რამ წეროვანზე

ვფიქრობ, ახალს, განსაკუთრებულს და განუმეორებელს ვერაფერს ვიტყვი ამ პოსტით, რადგან, როგორც წესი, მსგავს თემაზე სიუჟეტის მომზადება ან საგაზეთო პუბლიკაციის დაწერა ყოველთვის მომგებიანია და ეს ჩემმა კოლეგებმაც კი ისწავლეს. მე არ ვეცდები, განსხვავებული და რაიმე ახალი დაგანახოთ ამ ახალშექმნილი დასახლების შესახებ, უბრალოდ, აღგიწერთ ერთ დღეს, რომლის მანძილზეც გარეშე თვალმა ყველანაირი ზედმეტი კითხვის გარეშე დაინახა ამ ადამიანების ყოფა. 

დილის ცხრა საათზე დასახლება ასე გამოიყურება. კაციშვილის ჭაჭანება არ არის ირგვლივ, მხოლოდ კოტეჯების გვერდით სარეცხი ჰკიდია. რატომღაც, პარალელი კარვების ქალაქთან გავავლე, გორის პარკში რომ იყო გაკეთებული 2008 წლის შემოდგომაზე. იქაც ასეთი სიჩუმე იდგა დილაობით და ჰაერში ომის შემდგომი სიტუაციის სუნი ტრიალებდა. მიუხედავად იმისა, რომ აქ ჩასახლებული ხალხი ყოველდღიურმა რუტინამ კვლავ ჩაითრია, არ შეიძლება ქარხნული ნაწარმივით ერთნაირმა კოტეჯებმა ორი წლის წინანდელი უსამართლო ომი არ გაგახსენოს.  წეროვნის ამ დასახლებაში, ძირითადად, ახალგორიდან დევნილები ცხოვრობენ, აქა-იქ ხეობის მკვიდრებსაც ნახავთ, თუმცა, ხეობის ლტოლვილების კოტეჯები, ძირითადად, გორსა და მის მიმდებარე ტერიტორიაზეა განთავსებული. 
დასახლება გაღვიძებას იწყებს, კამერისა და ფოტოაპარატის დანახვაზე მაინც გვერიდებიან, თუმცა ინტერესით გვადევნებენ თვალს. მალე ცნობისმოყვარეობას ვერ იკავებენ და ჩვენთან სასაუბროდ მოდიან. კოტეჯებში ძალიან ცივა, - გვიყვება სოფლის ერთ-ერთი მცხოვრები, "კარმა" არ გვათბობს, უხარისხოა, და თუ დენის გამათბობელი არ ჩართე, სიცივეში მოგიწევს ყოფნაო. როგორც აღმოჩნდა, დენზე თითო სულზე 12.45 თეტრია შეღავათი, გაზზე კი 100 ლარი ოჯახზე. სწორედ დენის გამათბობლები გახდნენ მიზეზი იმისა, რომ ცოტა ხნის წინ თითოეულ ოჯახზე დენის სოლიდური დავალიანება მოვიდა, რასაც შესაბამისი მიზეზი - ელექტორენერგიის გათიშვა მოჰყვა. დევნილები არ აპროტესტებენ გადასახადს, გავეფრთხილებინეთ მაინც და ეკონომიას გავაკეთებდითო, - ქალბატონი თავჩაღუნული ხაზავს სამკუთხედებს ატალახებულ გზაზე. საინტერესოა, საიდან შეიძლება შეაგროვონ დევნილებმა დავალიანების გასასტუმრებელი თანხა, როდესაც სოფლის მოსახლეობის ნახევარზე მეტი უმუშევარია და თავს მხოლოდ დახმარებით ირჩენს, დღესაც, დილიდან რიგები იდგა პუნქტთან ფქვილის, ზეთისა თუ ლობიოს მოლოდინში:

გზა ატალახებულია:ასფალტი მხოლოდ ნახევრადაა დაგებული, სოფლის ერთ მხარეს. დასახლებას მშვენიერი სკოლა აქვს:თუმცა, კედლებზე ბზარები უკვე გაჩენილა - უხარისხო მშენებლობის შედეგი:სკოლა სოფლის ცენტრშია, მის წინ არის რამდენიმე საცხობი, სუპერმარკეტი, ამბულატორია.. სკოლიდან გამოსულებს გამოცოცხლებული სოფელი გვხვდება: რაღაცას აჭედებენ, აშენებენ, აცხობენ, იცინიან, თუმცა მათი თითოეული მოქმედების უკან მაინც დიდი ტკივილი იმალება..
ეს მაინც ცარიელი სიტყვებია. სიტყვები, რომლის არსსაც მანამდე ვერ ჩაწვდები, სანამ თავად არ გახდები ლტოლვილი - თუნდაც, ერთი თვით.

2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილი

დაახლოებით, ხუთი-ექვსი წელია ასეთი წიკი მაქვს: ყველა საინფორმაციოს ვუყურებ, შემდეგ ვაჯამებ და ბოლოს, თუ დაღლილი არ ვარ, დასკვნები გამომაქვს.

არც გუშინდელი დღე ყოფილა გამონაკლისი. ზუსტად ოცდაერთ საათსა და ნულ-ნულ წუთზეტელევიზორის გატეხილი ანტენის შესაძლებლობები ”რუსთავი 2”-საკენ მივმართე და მოვემზადე საყურებლად. უცებ, პირველ ანონსად გადის: ”2012-ის შემქმნელის ალალი ბიძაშვილი თბილისშია, რას ყვება ის თავის ბიძაშვილზე”..

ჯერ ყბა ჩამომვარდა, მერე ოჯახის წევრებს შევხედე დაეჭვებულმა, ყურებმა ხომ არ მომატყუა-მეთქი და როცა მათი ანალოგიური სახეები დავინახე, გულზე მომეშვა.

თურმე, რაში ყოფილა საქმე: ანდრეა ემერიჰი იმ ავადსახსენებელი 2012-ის რეჟისორის ბიძაშვილი (თან ალალი, როგორც ჟურნალისტმა რამდენჯერმე გაუსვა ხაზი) ყოფილა, რომელიც ერთი კვირის წინ ვნახეთ და კოშმარებით დღემდე ვიტანჯებით, ამ ქალბატონს გამოუგონია ფრენჩ მანიკური :გლეხი: და პირველად ბარბარა სტრეიზანდის გაქლიბულ-ნუნებდაჭრილ ბრჭყალებზე წაუთხაპნია.

სიუჟეტი, რა თქმა უნდა, ”კურიერის” პირველ ბლოკში გავიდა, წამყვანებმა ბედნიერი და, ცოტა შურნარევი ღიმილით განაცხადეს, 2012-ის რეჟისორის ალალ ბიძაშვილს ნინო არაზაშვილი ესაუბრაო და საღამოს ცხრა საათზე კიდეც ჩართეს ქალბატონი ნინო დილის გადაცემის წითელყვითელმწვანესიცოცხლისმოყვარული სტუდიიდან. ვფიქრობ, რეჟისორს რომ თავის ქალაში მოთავსებული ნაცრისფერი ნივთიერება აემუშავებინა, ჩართვა დილის გადაცემის სტუდიიდან არ იქნებოდა.

ქალბატონმა ნინომ ნიშნის მოგებით ისაუბრა რეჟისორის ალალ ბიძაშვილთან შეხვედრაზე, ფრენჩ მანიკურზე და განგვიცხადა, ხვალ დილის გადაცემას თუ უყურებთ, ყველაფერს დაწვრილებით შეიტყობთო.

გათენდა დილა. ზემოთმოწოდებულმა ინფომ ისე დამაინტერესა, რომ ადგომისთანავე ტვ-ს მივუჯექი და 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილის ინტერვიუს დავუწყე ლოდინი. სად იყო და სად არა, რომელიღაცა სასტუმროს მისაღების რომელიღაცა სკამზე დასკუპებული გვანცა დარასელია ვიხილეთ, რომლის წინაც ამავე სასტუმროს რომელიღაცა სკამზე დაბრძანებული 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილი იჯდა და მომხიბვლელი გვანცას კითხვებს ელოდა.

კითხვა ნომერი პირველი: - რამდენად ახლო ნათესავია ”ის” თქვენი? როგორი ბავშვი იყო? - კითხვა ჩავარდა, რადგან გუშინ ”კურიერიდან” მთელმა საქართველომ გაიგო, რომ ეს ქერა, ფრენჩ მანიკურის შემქმნელი და ბარბარა სტრეიზანდის ბრჭყალებზე წამთხაპნელი ქალბატონი 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილია. თუმცა ბიძაშვილი არ დაბნეულა და დააკონკრეტა, რომ მისი და 2012-ის რეჟისორის მამები ძმები იყვნენ.

კითხვა ნომერი მეორე: - თქვენ მელ გიბსონი გყავთ ნანახი, მოგვიყევით, როგორი ადამიანია?. - 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილი არც ამ ჯერზე დაბნეულა, სრულიად ჩვეულებრივი ადამიანიაო, განაცხადა და თვალები მოჭუტა (სათვალე დარჩა ნომერში)..
რა თქმა უნდა, მელ გიბსონი ჩვეულებრივი ადამიანია, ის ხომ ტუალეტშიც დადის და დილაობით კბილებს იხეხავს (იქნებ არც..), ხოლო თუ მხოლოდ ელიტარული საზოგადოებისათვის დამახასიათებელი - გოლფი ითამაშა, შხაპის მიღებამდე ისევე ყარს, როგორც რიგითი მოკვდავი.

კითხვა ნომერი მესამე: - რა არის საჭირო იმისათვის, რომ სილამაზის ექსპერტი გახდე?. (ამ დროისათვის ”ერორის” რომელიღაცა მოხერხებულმა რიგითმა თანამშრომელმა გუგლს მიაკითხა და აღმოაჩინა, რომ ფრენჩ მანიკურის შემქმნელი სულაც არ ყოფილა 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილი, რაც დარასელიამ მაშინვე აღნიშნა, აქაოდა, უვიცი კი არ ვარო), - ეს იმ კატეგორიის კითხვებს განეკუთვნება, როგორებიცაა” რაიმე კურიოზს ხომ ვერ გაიხსენებდით? მოგვიყევით რამე თქვენს შესახებ და ა.შ. ქალბატონი არ დაიბნა, შრომა, შრომა და შრომაო, - გადააკეთა ილიჩის ცნობილი ლოზუნგი და ასე დასრულდა ინტერვიუ 2012-ის რეჟისორის ალალ ბიძაშვილთან.

მე ”რუსთავი 2”-ის კორესპონდენტების ადგილას დავფიქრდებოდი. საკმაოდ ბევრს ვიფიქრებდი და ასეთ საპასუხისმგებლო რესპოდენტთან შესაფერისად საპასუხისმგებლო და ქვეყნისათვის მნიშვნელოვანი კითხვებით წარვსდგებოდი, რადგანაც 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილის აზრი ძალიან მნიშვნელოვანია საქართველოს მომავლისათვის.
მაგალითად, დავინტერესდებოდი, რას ფიქრობს რესპოდენტი საქართველოში მოახლოვებულ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებზე, და ხმის უფლება რომ ჰქონოდა, ვის მისცემდა (რა თქმა უნდა, ხმას), გრეჩეხას, უგულავას თუ ალასანიას? ან რას ფიქრობს, რა გავლენას მოახდენს უკრაინაში იანუკოვიჩის გამარჯვება საქართველოს მომავალზე?. აუცილებლად გავიგებდი 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილის აზრს ბოლო ერთი კვირის მანძილზე ქართველებისათვის ზეაქტუალურ თემაზე, რას ფიქრობს იგი, აქვს თუ უკვე მოიჭრა კესომ?. და ბოლოს ჩემი მოკრძალებული აზრით, 2013 წლის არჩევნების ბედს გადაწყვეტდა მისი პასუხი მსოფლიოში ყველაზე ინტრიგანულ კითხვაზე: გრეჩეხა მოერევა თუ სააკაშვილი (ბრუს ლი და ჩაკ ნორისი გაცვდა უკვე).

ამ სიუჟეტებმა, დაახლოებით, ის სიტუაცია გამახსენა, მიყრუებულ სოფელში რომ პოპულარული ადამიანის ლაქია ჩავა და მთელი სოფელი ელაქუცება, აქაოდა, ”ის” ჰყავს ნანახიო. ჯერ ის ვერ გავიგე, რატომ გავიდა კურიერში (თან მთავარ ბლოკში) ვიღაცა რეჟისორის ვიღაცა ალალი ბიძაშვილის შესახებ სიუჟეტი, მერე, რა საჭირო იყო ამდენი ალიაქოთის ატეხვა, თუმცა ”ერორის” თანამშრომლები მიპასუხებენ, როგორ თუ რატომ, ეს ხომ 2012-ის რეჟისორის ალალი ბიძაშვილი იყოო..

რომ ვთქვა, შეეშალათ-მეთქი და კოლეგები დავიცვა, არ იქნება მართალი, იმიტომ, რომ ეს პირველი შემთხვევა არ ყოფილა: ადრე მახსოვს, P.S.-ში გავიდა სიუჟეტი (თენგო გოგოტიშვილს პატივს ვცემ, მაგრამ მისი იყო): ჩე გევარას ძმის შვილიშვილი (OMG) ბრძანდებოდა თბილისში ჩამოსული, ტრენინგებს უტარებდა რომელიღაცა სარეკლამო კომპანიის წარმომადგენლებს. სიუჟეტი სავსე იყო ჩეს ქება-დიდებით, ბოლოს კი, მისმა ძმის შვილიშვილმა განაცხადა, არც მამაჩემი და არც პაპაჩემი ჩეს იდეებს არ იზიარებდნენ, არც პატივს სცემდნენ, მეტიც, არ ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს და მე ხომ საერთოდ მკიდიაო. ჰხოდა, ჟურნალისტები გაღიმებული, მაყურებლები კი - გადახარხარებულნი დარჩნენ.

ამ შემთხვევის შემდეგ კი არ ვიცი მართლა რა ვთქვა, ეს რა ჭირი გვჭირს, მაშინ, როდესაც ქვეყანა თავზე გვექცევა (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით) რატომ დავდევთ ვიღაცის ყვავი ჩხიკვის მამიდებს, რატომ ვატენით ხაჭაპურს და საცივს და რატომ ვიცინით უხერხულად, როცა ყვავი ჩხიკვის მამიდა გვეუბნება, დიეტაზე ვარ და თქვენს მაღალკალორიულ საჭმელს ვერ გავსინჯავო..

ეს ხომ პროვინციალიზმია და მეტი არაფერი?! თუმცა, ქართველი ჟურნალისტები კი იქცევიან სნობებივით, მაგრამ მსგავსი სიუჟეტის გაკეთების შემდეგ რაღაზე აქვთ პრეტენზია, სიმართლე რომ ვთქვა, ვერ ვხვდები..

სხვა დანარჩენისთვის...

მასტერქარდი არა, ”გაზპრომი” არსებობს..

პრეზიდენტის საიდუმლო

1993 წლის 31 დეკემბერს, ღამის პირველის ნახევარზე კარლო ღურცკაიას ოჯახში გარდაიცვალა საქართველოს პირველი პრეზიდენტი - ზვიად გამსახურდია.
მისი გარდაცვალებიდან დღემდე საზოგადოებას არ ასვენებს კითხვა: მოკლეს თუ თავი მოიკლა პრეზიდენტმა? სიმართლის დადგენას ამ 17 წლის მანძილზე სხვადასხვა დროს სხვადასხვა ხალხისაგან დაკომპლექტებული კომისიები სწავლობდნენ. შევარდნაძის დროს შექმნილმა კომისიამ გამსახურდიას გარდაცვალების ოფიციალურ მიზეზად თვითმკვლელობა გამოაცხადა.

2009 წლის სექტემბერში ჯონდი ბაღათურიასა და გია თორთლაძის ინიციატივით ზვიად გამსახურდიას გარდაცვალების შემსწავლელი ფაქტების დამდგენი კომისია შეიქმნა და საზოგადოების ერთ ნაწილში მაშინვე გაჩნდა აზრი, რომ, ბოლოსდაბოლოს, პირველი პრეზიდენტის გარდაცვალების საიდუმლოს ფარდა აეხდებოდა. 

კომისიას დიდი ხნის მანძილზე არ ჰყავდა თავმჯდომარე. მანამ, სანამ კოკო გამსახურდიამ არ მიიღო პარლამენტში დაბრუნების გადაწყვეტილება. 2009 წლის 19 იანვარს ის მოსკოვში გაემგზავრა ყოფილი შს მინისტრის -შოთა კვირაიას, ყოფილი თავდაცვის მინისტრის - თენგიზ კიტოვანისა და ყოფილი უშიშროების მინისტრის - იგორ გიორგაძის დასაკითხად. საინტერესოა ის, რომ ამ ადამიანებმა თავად გამოთქვეს კომისიასთან თანამშრომლობის სურვილი.

კოკო გამსახურდია მოსკოვში მარტო გაემგზავრა. მას მხოლოდ ერთი ექსპერტი - მიხეილ ოსაძე ახლდა. როგორც presa.ge - სთან გაკეთებულ ინტერვიუში  ჯონდი ბაღათურიამ აღნიშნა, ოსაძე ის ადამიანია, რომელიც შეხვედრას უზრუნველჰყოფს. კოკო გამსახურდია ჯერ არ დაბრუნებულა რუსეთის დედაქალაქიდან, თუმცა 30.01.10 იანვარს "P.S."-ში გასულ სიუჟეტში განაცხადა, დაკითხულთა პასუხებიდან გამომდინარე, ზვიად გამსახურდია მოკლულია!.

სხვათაშორის, ზემოთ აღნიშნული სააგენტოსათვის მიცემულ ინტერვიუში, ჯონდი ბაღათურია აღნიშნავს:

"გაქვთ მერე ეს მტკიცებულებები და შესძლებს თუ არა კომისია დაამტკიცოს, რომ პირველი პრეზიდენტი მოკლეს?
– წინასწარ არ მინდა საუბარი, მაგრამ, წესით, ეს ასეც უნდა მოხდეს. მე არ ვამტკიცებ მკვლელობის ვერსიას, მაგრამ რადგან მეკითხებით, გეტყვით, რომ ეს აზრი გაამყარა უკვე არსებული საგამოძიებო მასალების შესწავლის პროცესმა…"

თუმცა მანამდე, ყველას გვახსოვს ერთ-ერთ ვიდეოპორტალზე დადებული გიორგი გამსახურდიასა და ჯონდი ბაღათურიას სატელეფონო საუბარი, სადაც გამსახურდია ამ უკანასკნელს ემუქრება თუ არ დაანებებს თავს მამამისის სიკვდილის ფაქტების გამოძიებას. ფაქტია, რომ გამსახურდია ნერვიულობდა. რა შეიძლება ყოფილიყო ამის მიზეზი, თუ არა ის, რომ კომისიის გამოძიება პირველი პრეზიდენტის ოჯახისათვის არასახარბიელო დასკვნას დადებდა?!

მე ნამდვილად ვერაფერს დავამტკიცებ, მაგრამ თუ ფაქტების მიხედვით ვიმსჯელებთ, გამსახურდიას გარდაცვალების მიზეზი სუიციდი უნდა იყოს, რომლის მკვლელობაში გატარებისთვისაც მისმა ოჯახის წევრებმა ყველაფერი გააკეთეს.

ექსპრეზდენტის ოჯახის წევრებმა გვამის გროზნოში გადასვენება რომ მოითხოვეს, ქართული მხარე თანახმა იყო, თუ ექსპერტიზა ჩატარდებოდა. გამსახურდიას ქვრივმა ამაზე კატეგორიული უარი განაცხადა. როგორც ცნობილია, ქართულმა მხარემ ამ პროცედურის ჩასატარებლად საერთაშორისო ექსპერტი მოიწვია და გამსახურდიას ახლობლებს სრული უფლება ჰქონდათ, დასწრებოდნენ ექსპერტიზას, რომ ეჭვი არაფერში შეპარვოდათ. თუმცა პირველი პრეზიდენტი ისე დაკრძალეს, რომ მისი გარდაცვალების ნამდვილი მიზეზი დღემდე გაუგებარი დარჩა. 

დღევანდელ კომისიასთან დაკავშირებით, ჩნდება უამრავი კითხვა: რატომ არის კოკო გამსახურდია ამ კომისიის თავმჯდომარე? რატომ წავიდა მოსკოვში მარტო მთავარი მოქმედი პირების დასაკითხად და ხომ არ იქნება კომისიის დასკვნა სუბიექტური?

ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, კომისიის დასკვნის ობიექტურობაში, მე პირადად, ეჭვი მეპარება, თუნდაც, ბაღათურიას განცხადებიდან გამომდინარე, რადგან ვფიქრობ, კომისიის შექმნის საბაბი არა გამსახურდიას მკვლელობის დამტკიცება, არამედ, რეალურ ფაქტებზე მისი გარდაცვალების ნამდვილი მიზეზის დადგენა უნდა იყოს. 

ჩვენს ქალაქში ყველაფერი მოსულა

დასამალი აბა რა არის?!.
სიმართლე რომ გითხრათ, საერთოდ არ ვაპირებდი ჩემს თანამიწელზე (არ ვიტყვი რუსულ სიტყვას) წერას, რომ არა ერთ-ერთ ყვითელ საიტზე მის მიერ შევსებული ინტელექტუალური ტესტი, რამაც ყბა ჩამომიგდო ისე, რომ სამი დღეა ვერ გამისწორებია.

რამდენად მოგეხსენებათ ყველას არ ვიცი, მაგრამ მინდა აღვნიშნო, რომ გორი არც ისე, მაგრამ მაინც პატარა ქალაქია, სადაც ყველა ყველას იცნობს, ჰხოდა..

ჰხოდა, თუ ნინას მამის ფინანსებს გავითვალისწინებთ, ვფიქრობდი, რომ საფუძვლიანი განათლების მიცემა არ უნდა გასჭირვებოდა შვილებისათვის. რა თქმა უნდა, ისინი თავში რამდენად ჩაიყრიდნენ ცოდნისმაგვარს, ეს სხვა თემაა, მაგრამ მაინც..

ზემოაღნიშნულ ყვითელ საიტზე ნანახმა კი ისე აღმაშფოთა, რომ გადავწყვიტე, თქენთვისაც გამენდო ჩემი აღშფოთების მიზეზი. მოკლედ, მივყვეთ თანმიმდევრობით:

კითხვაზე, ვინ დახატა ”საიდუმლო სერობა” (ნახატი, მხოლოდ მის გამო რომ ვოცნებობ მილანში მოხვედრას), პასუხობს, რომ არ ახსოვს. არადა, არ იცის, რა დასამალია? სამაგიეროდ, იცის ფრანგული და კიდევ ის, რომ ” კულტურა საკმაოდ დიდი ცნებაა, რომელსაც ხელოვანი ადამიანები ქმნიან”.. ნუ, მე დიდად მეპარება ეჭვი რომ ”კულტურის სოციოლოგია” ჰქონდეს წაკითხული, მაგრამ მაინც ამომწურავი პასუხია არა?..  

მერე რა, რომ არ ვიცი ვინ დაწერა ”მატეო ფალკონე”, რა წესია, სტუდენტობის წლებში მაბრუნებთ? უი, სტუდენტობაზე გამახსენდა, მე უნივერსიტეტში ფრანგულს ვეუფლებოდი. ან საერთოდ, რა ცხოველია მატეო ფალკონე? აა, ფრანგული შოკოლადია? მე მიყვარს ფრანგული შოკოლადები, მაგრამ ეს სიმბოლური სახელები და გვარები არაფერს მეუბნება.

ნინა, ”მატეო ფალკონე” მოთხრობა ყოფილა და არა ფრანგული შოკოლადი, თან თურმე ვიღაც პროსპერ მერიმეს დაუწერია.. 

- უი, მართლა?

ეს მაინც სიმბოლური სახელი და გვარია, მისთვის ორივე ერთი და იგივეა. და საერთოდ, სტუდენტობაში აქვს ეს ყოველივე წაკითხული.. ოჰ, ეს სტუდენტობა.. რა შორი და რა ტკბილია.. უფრო ტკბილია სკოლის წლები, მერე რა, რომ არ გაგვიგია ”თავსაფრიანი დედაკაცი”. მოიცა, ნიკო ლორთქიფანიძე.. აა, შეგეშალა, ის ვაჟა იყო, ლორთქიფანიძე, შევარდნაძის დროს რომ პრემიერობდა!.

სამაგიეროდ, ნინა გიჟდება მარკესზე, მარკესი ეს არის ლიტერატურის, მწერლობის აპოლოგეტი!. მარკესი მამაა!.. მამათა მამა!.

ჰო, აბა რა. საქართველოში ხომ ყველაფერი მოსულა, ბონდოიამ ჯონდი დააორსულა კი არა, თუ მარკესს კითხულობ, განათლებული და კარგი ტიპი ხარ. უფრო სწორად, მარკესს კი არა, ”მარტოობის ას წელიწადს”. რაა? მარკესი სხვა რამეებსაც წერდა??

არაუშავს, ნინა, ჩემს ერთ ჯგუფელს ”ჯაყოს ხიზნები” არ აქვს წაკითხული, ისიც არ იცის ვინ არის მიხეილ ჯავახიშვილი, მაგრამ შენსავით განათლებულია, უფრო ზუსტად, შენზე განათლებული - უყვარს მარკესი და კიდევ ერთი წიგნი აქვს წაკითხული..  

ეჰ, ნინა, ნინა.. მაპატიე, მაგრამ შენ რომ ქართულ ლიტერატურას იცნობდე, არ იტყოდი, რომ ვარდის მიერ გაფურჩქნული კოკორი, იას რომ გადახვევია, სტალინის კი არა, აკაკის დაწერილია. ჰო, როგორც მახსოვს, არც ისე შორს ცხოვრობ მისი სახლიდან!.. უი, მაპატიე, ნინა, შენ გცოდნია, რომ აკაკი წერეთელი გარყვნილი იმერელი თავადი კი არა, პოეტი იყო და ”სულიკოც” დაუწერია, ჰო, მართლა ძალიან ჰგავს ერთმანეთს სტალინისა და აკაკის შემოქმედება, რომელი რომლის პლაგიატორია, ვერ გაარკვევ ერეკლეს ხმალივით.. 

სამაგიეროდ, ნინამ კომპუტერი და ფრანგული იცის, ახლა კი ინგლისურ ენას (ლიტერატურა არ გვინდა, მოაშორეთ!) ეუფლება აი, დზააააან სვეცკი ბრითიშ ჰაუსშიიიი... :პრონწკ:

ჰო, მეგობრებო!. ნინა წკრიალაშვილი კულტურის სამინისტროს კულტურული ღონისძიებების დეპარტამენტის უფროსის მოადგილე გახლავთ. არა, არ გეხუმრებით, დედას ვფიცავარ!.

იუმორი ქართულად

ქართველები რომ ყველაფერში ზეკომპეტენტურები ვართ, თქვენთვის ახალი ამბავი არ უნდა იყოს. ეს პირველ რიგში სიმღერას და იუმორს შეეხება.
ამ ეტაპზე ყურადღების გამახვილებას ქართულ იუმორზე ვაპირებ, თუმცა, არ ვიცი რა სიტყვა მოვძებნო მას დასახასიათებლად. არც წინადადება.
ამიტომ, უბრალოდ მივყვები ქრონოლოგიას და ვნახოთ, რა გამოვა.

როგორც კომპეტენტური და მრავალგზის გამოცდილი ადამიანები ამბობენ, იუმორის კეთება ეს არის ყველაზე რთული საქმე. ამ მიმართულების ხარისხიანი პორიდუქტის შესაქმნელად საჭიროა ინტელექტი, გონებამახვილობა და ა.შ. არც ის არის საიდუმლო, რომ ხარისხიანი იუმორის კეთებას დრო სჭირდება. დრო და რესურსები.

ქართულ იუმორისუტულ სფეროში ყველაფერი სხვანაირადაა. ერთ, არცთუ მრავალრიცხოვან გუნდს შეუძლია აკეთოს კვირაში სამი იუმორისტული შოუ და პრეტენზიები ჰქონდეს ჯანსაღ იუმორზე. თუმცა, ეს მაყურებლის ბრალიცაა. ისინი იღებენ იმას, რასაც აწოდებენ. მერე რა, რომ მათ უმეტესობას არც კი ეღიმება შემოთავაზებულზე.

აშკარაა, რომ იუმორის მხრივ თვით იუმორისტებს აქვთ სერიოზული პრობლემები. აბა რას დავაბრალოთ შავი იუმორის გამოჩენა ეთერში?! როგორც წესი, ამ მეთოდს მხოლოდ მაშინ მიმართავენ, როდესაც აღარ ძალუძთ რაიმე ღირებულის შექმნა, თუმცა ქართველ იუმორისტებს ღირებულის შექმნა როდის ძალუძდათ, პირადად მე, მიჭირს ამის გახსენება.

"Club show" კრიზისის ერთ-ერთი ნათელი მაგალითია. ჯერ იყო და, ერთი ერთზე გადმოიღეს რუსული ვარიანტი, თუმცა, ძალიან შეცდნენ. ნახევრადშიშველი გოგონების ჩვენებითა და ბილწსიტყვაობით ვერ ხერხდება იმ დიდი კონტრასტის დაფარვა, რომელიც შოუს რუსულ ვარიანტთან არის. მით უმეტეს, ქართველ მაყურებელს აქვს შესაძლებლობა, იხილოს რუსების მიერ გაკეთებული ეს შოუ და დასკვნები თავად გამოიტანოს.

ისე, აზრად მომივიდა, ხომ არ ჯობს, რუსების იუმორი გადმოთარგმნონ და ის დადგან, ოდნავ მაინც შეიძლება გაეღიმოს კაცს. თან არც ქართველი იუმორისტები იწვალებენ უნიჭო ამბების მოფიქრებით.

უზარმაზარი შესავლის შემდეგ გამოვტყდები, რომ ამ პოსტის დაწერა გოჩა თანდარაშვილის ინტერვიუმ გადამაწყვეტინა, სადაც აქტიურად დასცინის "იუმორინას":

 "იუმორინას" იუმორი მართლა ძალიან ცუდია, ასეთი ხუმრობები შეგიძლია, ნებისმიერ სუფრაზე მოისმინო, თუმცა, მგონი, სუფრაზე უფრო კარგად ხუმრობენ. ასეთი იუმორი ძალიან ახლოსაა საზოგადოებასთან, "პაპსა" იუმორია. ეს ყველაზე კარგად იყიდება. "პაპსა" იუმორის ნათელი მაგალითია "იუმორინას" პერსონაჟი, სომეხი ტიპი, რომელსაც გოგა პიპინაშვილი თამაშობს." 

გოჩა აქვე აღნიშნავს, რომ "ამას ჩვენც ხშირად ვაკეთებთ. ამას ხაზგასმით ვამბობ", და მიზეზად არა ურესურსობას, არამედ მაყურებელთა მოთხოვნებს ასახელებს. თუ დამნაშავე მხოლოდ ქართული ე.წ. საზოგადოებაა და ქართველი იუმორისტები ჭეშმარიტი იუმორის ტექნიკურად ვერგაკეთების გამო წუხან, მგონი, არაფერი დაშავდებოდა, ოთხ თუ ხუთ სკეტჩიან "Comedy Show"-ში ერთი ნორმალური სკეტჩი გაეკეტებინათ, თუნდაც ისეთი, როგორიც ინგლისური იუმორია. გოჩა თანდარაშვილი ხომ იძახის, "მომწონს ინგლისური იუმორი, "- ო?!.   
თუმცა, ეს ხომ საშიშია, ხალხი ვერ გაიგებს ზეიუმორს (და ვინ დაასკვნა, რომ ინგლისური იუმორი ზეა?.   )

ზოგადად, მაყურებლის მოტყუება დიდი ვერაფერი მოგების მომტანია. ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ, ოთხჯერ.. მეხუთედ უკვე ვეღარ გამოდის ეგ ამბავი ძველებურად. ესოდენ ძვირფასი ნდობაც იკარგება. ნათელ მაგალითად შემიძლია "ახალი წელი შუა ქალაქში" მოვიყვანო,  რომელმაც მაყურებელს ყველანაირი მოლოდონი გაუცრუვა. პირადად მე, თავიდანვე ვიფიქრე, რომ სცენაზე გადმოტანილი სერიალი წარუმატებელი პროექტი იქნებოდა და, როგორც აღმოჩნდა, არც შევმცდარვარ. 

მოგვიანებით აღმოჩნდა, რომ სასცენო "შუა ქალაქის" მომზადებას მხოლოდ 10 დღე გამოეყო. ვფირქობ, ეს მეტი არფერია თუ არა მაყურებლის აბუჩად აგდება. რა თქმა უნდა, მესმის, რომ ფინანსური დაინტერესება პირველია ყველა სხვა ინტერესს შორის, მაგრამ ვფიქრობ, მეტი პასუხისმგებლობაა საჭირო აუდიტორიის მიმართ, რათა  საერთოდ არ დაკარგო ის. " ახალი წელი შუა ქალაქში" ნამდვილად წამგებიანი ნაბიჯი იყო ტელეპროექტისთვისაც, კარგი იქნებოდა, თუ გაითვალისწინებდნენ მოსალოდნელ შედეგებს.

ტელეეთერში ამ კონცერტის გაშვების შემდეგ, სოციალურ საიტ http://www.forum.ge/-ზე სპეციალური თემაც გაიხსნა, სადაც იუზერები თავის აზრს აფიქსირებდნენ. შალვა რამიშვილმა მოტყუებულ მაყურებელს რჩევები მისცა, აუკრძალა უარყოფითი აზრების გამოთქმა აღნიშნულ ტელეპროექტზე და, საოცარია, მაგრამ დავით გოგიჩაიშვილის აქტიურ დამცველად მოგვევლინა, არადა, თითქოს სულ რამდენიმე წლის წინ იყო, ქართულ იუმორისტულ სამყაროში "მამათა და შვილთა"  დიდი დაპირისპირება!
აქვე რამდენიმე სიტყვას სამსონაძეებზეც ვიტყოდი, მისი მაყურებელი რომ ვიყო..   

ფაქტი ერთია: ქართველებს არ გამოსდით იუმორისტული შოუების გაკეთება არა იმიტომ, რომ არ უნდათ, არამედ იმიტომ, რომ არ აქვთ ამის ინტელექტუალური რესურსი. ის, რაც 90-იან წლებში გააკეთეს, ნოუჰაუ იყო ჩვენთვის, შესაბამისად, ერთგვარი გადატრიალებაც მოახდინა ("რადიო 105", "დარდუბალა" და ა.შ.), თუმცა ამის შემდეგ იუმორისტები დიდად არც გაზრდილან. პირადად მე, კარგად მახსოვს "რუსთავი 2-სა" და "202-ის" გუნდების დაპირისპირება. ჯერ კიდევ მაშინ მღრღნიდა ეჭვი, რომ მიზეზი ფინანსები იყო.

როგორც არ უნდა იყოს შიდასამზარეულოში საქმე, მაყურებელი ხედავს იმას, რასაც აწვდიან. მიწოდების პროცესში კი, ბევრი რამის გათვალიწინებაა საჭირო, რათა აუდიტორია შეინარჩუნო. არ არის საჭირო კვირაში სამი, ოთხი ან ცამეტი გადაცემის კეთება, რადგან როგორც ჩვენი ჩრდილოელი მტერ/მეზობლები იტყოდნენ, "მთავარია ხარისხი და არა რაოდენობა".